De hond en de boot

'Gracht in de achtertuin'

Wonend in de gemeente Waterland met een ‘gracht in je achtertuin’ dan heb je een bootje. Liefst een oude vlet of een leuk klein sloepje met weinig diepgang om zo door de ondiepe wateren van Waterland te varen. En als het helemaal mee zit even door de sluizen naar het grotere water de Gouwzee. Voor ons de perfecte manier om even helemaal los te komen van het dagelijkse werk. De hele familie gaat altijd mee op dergelijke tripjes. Liefst nemen ze ook nog wat vriendjes en vriendinnetjes mee en wordt er volop gezwommen. 

In het voorjaar op een mooie zondag was het even 22 graden. Dit is de meest optimale dag voor een tochtje door de rietlanden. Onze hond Meike was op dat moment ruim 6 maanden oud en had nog geen zeebenen. Maar voor een Landseer die bekend staat om zijn affiniteit met water is dat natuurlijk een absolute must. Zwemmen deed ze al vol op maar in de boot was ze nog nooit mee gegaan. Onze kinderen waren het unaniem eens met elkaar, overigens een zeldzaamheid, Meike ging vandaag mee “varen”.

Meike als pup, nog geen zeebenen

De boot werd vol gelegd met dekens, handdoeken, proviand en bovenal ook wat te drinken. Iedereen zocht zijn zwemspullen en na een uurtje op en neer lopen tussen huis en boot leken we met zijn allen voorbereid op de tocht. Of toch niet, eten en drinken voor de hond ontbrak nog meldde dochter Pien. Nadat ook dit aan boord gesleept was konden we vertrekken. 

Daar dacht Meike anders over

Meike was al duidelijk bewust van het feit dat de hele familie iets leuks ging doen en stond in de eerste linie klaar om mee te gaan. De riem om en op naar de boot. Toen moest het gebeuren. Meike liep naar de steiger en al snel werd duidelijk dat het niet eenvoudig werd om haar aan boord te krijgen. Ze woog al zo´n 40 kg en hing met al dat gewicht in de riem. Alleen de gedachte dat zij de boot op moest maakte haar al weerbarstig, en dat terwijl ze wel graag met ons mee wilde. 

Even op de boot tillen was wel een optie, maar het was niet uitgesloten dat ze gelijk weer het land op zou springen, de angst in haar ogen was zeer sprekend. Het was onze overtuiging dat alleen met rust, beleid en een goed lokmiddel (eten of eten) we haar gingen overtuigen van het feit dat de boot echt leuk was. De zak met voer werd uit het vooronder te voorschijn gehaald en haar bak gevuld. Meike was gelijk geïnteresseerd. Voer is voor haar, hoe pijnlijk ook voor ons, belangrijker dan de liefde die wij voor haar toonden. 

Ze werd zoals gebruikelijk gesommeerd om te gaan zitten en pas als wij het commando “pak maar” hadden gegeven zou ze op haar bak afstormen. En naar wij hoopten dan gelijk de angst van de boot overwinnen en in de boot springen. Het liep iets anders, haar wens om naar het eten te gaan was heel sterk, maar de angst om de boot in te gaan deed haar verstijven toen ze de steiger op schoot. Jammer de truc werkte maar ten dele. Ze stond al op de steiger, nog een stapje verder en we konden varen. 

Meike realiseerde dat ze nu wel heel dichtbij het begeerde voedsel op de boot was. We hebben haar voorpoten toen in het gangboord gezet. Dat deed de twijfel niet bepaald afnemen. Ik vermoed dat het hetzelfde gevoel is dat ik elk jaar weer heb als ik voor het eerst sinds een tijd op de boot stap. Hij ligt ogenschijnlijk stil maar je evenwichtsorgaan maak je niets wijs. Op het vaste land is het anders dan op een boot. Het gevoel zal wel sterker zijn als je in een klein onstabiel bootje stapt maar zodra je aan boord van mijn sloepje stapt dan herken je gelijk wat ik bedoel. We moesten Meike dan ook ongeveer de boot in prijzen en het voer voor de neus houden. Uiteindelijk nam ze de laatste stappen was ze aan boord.

Het is wel een redelijk bootje maar met 5 kinderen, 2 volwassenen en een Landseer van 6 maanden is de boot ook echt gevuld. Ook Meike realiseerde zich dat. En of dat de reden was dat ze niet wilde gaan liggen weet ik niet, het kan ook zijn omdat ze de horizon wilde blijven zien. Vergelijkbaar met mensen die last hebben van zeeziekte.

En de terugweg...

Na een paar kwartier varen en twee sluizen verder arriveerden we op de Gouwzee. We voeren naar voor Meike bekend terrein, het Hemmeland. De plek waar ze ongeveer elke dag liep en de Gouwzee in ging om te zwemmen. Via een aanlegsteiger ging ze aan wal en het eerste wat ze deed was een rondje gaan zwemmen. Daarna was ze eigenlijk niet meer te motiveren aan boord te komen.  Ach, en dan leg je gewoon de hele dag aan en geniet van het mooie weer. 

En aan het einde van de dag loopt de helft van het gezin met de hond terug naar huis en de kapitein brengt de boot terug naar de thuishaven.