Ibuprofen geen goed idee

Dierenartsadvies op verjaardag

Laatst was ik op een feestje ter ere van de 50^ste verjaardag van een oud huisgenootje van mij in Nieuwegein. Daar woonde ik toen ik voor dierenarts studeerde in Utrecht. Een van de gasten wist dat ik dierenarts was, en begon over zijn hond die zo nu en dan toch echt last had van zijn versleten gewrichten. Ja, het is heel leuk dierenarts zijn, maar op zo’n moment twijfel je daar wel even aan. Hij gaf zijn hond af en toe een ibuprofen. Hij vroeg me of het geven van een ibuprofen gevaarlijk was. ”Het is immers veel goedkoper dan die pijnstillers van je collega’s”, mompelde hij.

Ik reageerde wat geschrokken niet zo zeer vanwege die opmerking over de prijs (ook wel een beetje) maar vooral omdat hij een middel geeft dat bekend is vanwege ernstige soms zelfs dodelijke bijwerkingen. Ik vroeg naar het gewicht van zijn hond en naar de dosering van de ibuprofen die hij had gegeven.

Proefkonijn

Gelukkig betrof het een grote hond en gaf hij 200 mg tabletten. Met een grijns op mijn gezicht gaf ik aan dat ik wel dacht dat het een grote hond zou zijn anders had hij mij namelijk nooit die vraag gesteld. Immers een 200 mg tablet ibuprofen kan voor een hondje van 5-10 kg al dodelijk zijn. 

Mijn volgende vraag was hoe hij aan keek tegen het gebruik van huisdieren bij het testen van medicijnen.  Gast; “dat is echt geen goed idee, eigenlijk moesten ze dat ook niet doen op laboratorium dieren”. Met een vriendelijke glimlach wees ik hem erop dat hij van geluk mocht spreken dat hij zelf aan een geneesmiddelen experiment met zijn hond had meegewerkt zonder het zelf te weten. Aan zijn reactie merkte ik gelijk dat hij begreep wat ik bedoelde en we veranderde snel van onderwerp en gingen verder over hoe leuk het toch was elkaar weer te ontmoeten na al die tijd.

Ga niet zelf dokteren

Ik adviseer iedereen ga niet zelf dokteren. Sommige medicijnen voor mensen kunnen bij dieren ook worden ingezet maar doe dit altijd in overleg met uw dierenarts, immers sommige stoffen kunnen dodelijk zijn voor onze huisdieren terwijl ze bij ons heel veilig zijn. Er zijn legio voorbeelden van, ibuprofen en paracetamol zijn bijvoorbeeld voor de kat bijna altijd dodelijk.

Mijn advies: Ga alstublieft om goedkoper uit te zijn medicijnen niet testen op uw liefhebbende huisdier.

Joey - Gastblog van Tijn Wiersema

Deze keer weer een gastblog van onze dierenarts Tijn Wiersema. Tijn werkt sinds dit jaar bij ons als dierenarts bij ons op de afdeling Orthopedie. Begin juli vertelde hij al over zijn hond Lasja, die eerste aanleiding was voor hem om dierenarts te willen worden. Maar ook zijn volgende hond, Joey, gaf een tekenende ervaring waar hij nog vaak als dierenarts aan terugdenkt. 

Joey

Joey in zijn jonge jaren

Na het overlijden van Lasja, ging ik na een tijd het hebben van een hond enorm missen en er kwam een nieuwe hond. Het werd Joey, een Border Collie van 10 maanden, die niet de zorg kreeg die hij verdiende. Dat kreeg hij bij mij uiteraard wel en hij groeide al snel uit tot een fantastische hond. Het viel mij echter al snel op dat Joey na het spelen erg stijf en kreupel uit de mand kwam. Het was af en toe alsof ik een oude hond had.

Na meerdere dierenarts bezoeken werd het duidelijk. Joey had heupdysplasie. Voor een jonge Border Collie die niets anders wil dan de hele dag rennen is dat een pittige diagnose. De opties die ik had waren beperkt. Joey was inmiddels te oud voor een zogenaamde bekkenkanteling. Ik kon kiezen voor behandeling met een pijnstiller of het plaatsen van een kunstheup.

Joey had een kunstheup nodig

De behandeling met pijnstilling was voor mij geen optie gezien de ernstige kreupelheid die Joey vertoonde. Joey moest kunnen rennen en spelen zonder problemen. Aan het plaatsen van een kunstheup hangen echter aanzienlijke kosten (in die tijd 3000 euro).

Joey nu, 9 jaar na zijn operatie

Ik was in die tijd een jaar of 16 en het was wel duidelijk dat mijn spaarpotje van 60 euro dit niet ging redden. Mijn ouders en oma waren gelukkig wel in de mogelijkheid dit te financieren en streken over hun hart. Joey ging dus een kunstheup krijgen. Het vervangen van een heup levert bij een slagen van de operatie een 100% herstel op van het gewricht. Dit is met geen enkel ander gewricht mogelijk.

Vaak wordt eenzijdig de heup vervangen en dit blijkt in 70% van de gevallen voldoende. De operatie en revalidatie van Joey verliepen voorspoedig en als snel had ik een hond terug die zonder problemen uren naast de fiets kan rennen of in het bos.

De beweging pas je er wel iets op aan. Joey is geobsedeerd door ballen maar na enkele keren explosief een bal apporteren krijgt hij last van kreupelheid. Het apporteren van een bal uit het water of speuren naar een bal in het hoge gras is geen enkel probleem. Het belangrijkste is dat Joey weer zijn energie kwijt kon.

9 jaar later, nog steeds mee naar het bos

Joey is inmiddels 10 jaar en profiteert nog dagelijks van zijn heup. Wel krijgt hij dagelijks een lage dosering pijnstilling vanwege zijn slechte heup maar hij kan nog altijd uren mee naar het bos. Onlangs heb ik een röntgenfoto gemaakt van zijn heupen en daarop is duidelijk de slijtage in zijn niet vervangen heup te zien. Ik ben nog altijd blij dat wij de keuze hebben gemaakt om op jonge leeftijd de heup te vervangen.

Dierenarts Tijn Wiersema vertelt over de heup prothese van Joey

Ik denk ook dat die ervaring een belangrijke rol in mijn leven heeft gespeeld en misschien wel de interesse in de orthopedie heeft gewekt.

Zwemmen met Meike

Vele viervoeters op het strand

Afgelopen maanden waren ze er weer, die dagen van boven de 30 graden. En dan is er niets lekkerder, althans dat vind ik, dan naar het strand gaan. En dan wel een “honden minnend strand”. Lekker naar de zee, een beetje chillen, genieten van de zon in het zand en af en toe lekker zwemmen. Mijn persoonlijke voorkeur, en die van vele, is Parnassia op de kop van Bloemendaal. Een goede combinatie van een leuke strandtent, een fijn strand en vaak goede parkeer gelegenheid. Ik durf het bijna niet hardop te zeggen, maar het is mijn mening dat de ontspannen en gezellige sfeer die daar op het strand aanwezig is, komt door het bij elkaar komen van vele viervoeters en mensen die honden leuk vinden.  

Mooi of slecht weer, het strand is altijd goed!

Cato is echt de snelste

Onze honden vinden het strand altijd fun of het nu mooi of slecht weer is. Als we door de slagboom bij de duinen gaan weten ze het al, dan staan ze zich te verdringen in de achterbak. Als de klep open gaat dan rennen ze een vreugderondje op de parkeerplaats, om zich volledig te focussen op “de bal” en de werpstok die ik in mijn hand heb. Ze zijn allebei gek op de bal. Cato is, helaas voor Meike, de snelste en pakt de bal het vaakst maar dat mag de pret niet drukken. 

Meike gaat er, ondanks haar zwakke orthopedische gestel, vrolijk achteraan. En als ze de bal eens per ongeluk heeft is ze de koningin van het strand. Van slenteren gaat ze parmantig paraderen en laat ze de bal niet meer los, tot grote frustratie van Catootje. Soms denk ik 'waar is de bal nou' en dan kijk ik achter die gordijnen van lippen en constateer dat de bal dan nog steeds in haar mond zit. Gedwee laat ze hem dan uit haar mond vallen en kijkt met weemoed naar de bal omdat ze weet dat Cato deze bij de volgende worp weer als eerste zal gaan ophalen. 

Meike helemaal in haar element

Eén moment dat Meike de baas is

Er is echter één moment waarop Meike Cato de baas is, en dat is met het apporteren van de bal uit het water. Cato durft niet door de golven, wel in het water maar niet door de branding. In zoet water zwemt ze hele einden en is nergens bang voor maar die branding van de zee, die roept echt een diepgewortelde angst op. En daar profiteert Meike volop van. Als ze parmantig kon zwemmen dan deed ze dat. Ze gaat vol de golven in en door de branding de volle zee op en dan haalt ze snel de bal om die vervolgens op het strand terug gekomen netjes te bewaren in haar kamertje achter die zwart wit gespikkelde gordijntjes. 

Dat Meike de branding kan trotseren geeft haar nog een privilege. Ze kan, en dat doet ze graag, mee gaan zwemmen. Net als ik mag ze graag een half uurtje “baantjes trekken”. Een term die nog stamt uit de tijd dat ik elke dag in het zwembad lag om aan mijn conditie te werken (lang geleden hoor). Meike is een echte zwemmer. Een beetje zoals de beelden op YouTube als je als zoektermen “landseer” en “rescue” intypt. Het liefst zwemt ze zo dicht mogelijk bij je. Wat op zich geen aanrader is want ze maakt grote slagen met haar poten en zonder enig kwaad te willen doen is er wel eens wat persoonlijk contact. Je moet dus zorgen dat je sneller zwemt dan Meike en als laatste een noodscenario een bal gooien als ze sneller is. De liefde voor de bal is groter dan die voor jou als baas, en dat geeft je weer een kleine zwemvoorsprong. Anders kom je het water uit vol met grote rode striemen van haar lieftallige nagels. 

Cato vindt het maar niets, die branding

Cato, volledig in de stress op de kant, weet ondertussen van gekkigheid niet wat ze moet doen. Ze wil het water wel in maar hoe zeer ze zich dan ook over haar angst probeert heen te zetten het lukt haar niet. En uit volledige frustratie gaat ze zo hard als haar benen haar kunnen dragen naar de handdoeken verder op het strand. Alwaar ze gealarmeerd fier voor zich uit zit te kijken, ze bewaakt de spullen en wacht tot op het moment dat je je weg terug baant naar het strand. Als je net door de golven komt het strand op loopt dan komt ze als een dolle dries naar je toe rennen en toont ze hoe blij ze is je weer te zien. En Meike krijgt een paar snauwen.. Uiteindelijk is er op het land maar één de baas en dat is Cato. 

Meike 6 maanden na de stamcellen

Effect!

“Je ziet het wel, dat die stamcellen wat doen bij Meike” zei laatst één van de vele hondenuitlaters op het Hemmeland. Iedereen leeft met haar mee en kijkt ook kritisch wat het effect is van de stamceltherapie. En ik ben het met deze dame eens. Meike is na het injecteren van de stamcellen in haar heupgewrichten beter gaan lopen. Ze is enthousiaster en ze kan meer. 

Meike met haar vriendin Cato net na de behandeling met stamcellen

Het effect van de stamcellen 3 weken na injectie was evident. De hond liep beduidend beter en die verbetering zette zich ook door in de maanden die erop volgde. Maar na een maand of drie leek de werking iets af te nemen. Dat constateerde niet alleen wij maar ook de omstanders en honden liefhebbers om ons heen.

Wat aan Meike opviel in de eerste drie maanden, was dat ze makkelijker overeind kwam, maar vooral ook weer wilde rennen, ballen ging halen en ook weer flink ging zwemmen. De rechter achterpoot is ze nooit normaal gaan belasten, daar zat een slag in en die bleef je zien. Maar zo volledig door haar achterbenen zaken deed ze niet meer. Na drie maanden viel ons op dat ze toch weer vaak ging slenteren. Natuurlijk ze hoeft niet zo levenslustig te zijn als haar huisgenoot Cato van net 2 jaar, maar 200 meter achter je aan gaan lopen is weer wat anders. Na 3 maanden moesten we haar toch weer af en toe een pijnstiller geven als ze meer had gedaan.

Nu last van de ellebogen

Het lastige bij Meike is dat ze vooral kreupel liep in de achterhand toen wij haar de stamcellen toediende.  Echter er is meer orthopedisch mis met haar. Ze heeft helaas ook elleboog dysplasie, weliswaar  leek dat probleem minder groot dan het probleem van de achterbenen. Maar als ik nu kijk hoe ze overeind komt dan heeft ze niet alleen last van haar achterbenen maar ook van de voorhand. De ellebogen hinderen haar toch ook in haar dagelijks bestaan, meer dan ik had ingeschat.

Kunstheup of stamcellen? 

Toch moet ik concluderen dat bij Meike de stamcellen haar levensvreugde wel hebben vergroot. Maar dat het resultaat niet vergelijkbaar is met een hond heupartrose waarbij we een totale heup prothese hebben uitgevoerd. Die honden lopen in mijn optiek echt beter.

Hadden we er achteraf dan beter aan gedaan Meike te voorzien van een kunstheup? Dat is een gewetensvraag. Meike is vrolijker dan ze was en daarmee heeft de stamceltherapie dus toegevoegde waarde voor haar. Maar als we haar een nieuwe heup hadden gegeven was  ze mogelijk nog gelukkiger geweest. Waarbij opgemerkt dat ook vele malen ongelukkiger had kunnen zijn, als ze complicaties had gehad van het plaatsen van een nieuwe heup. Die complicaties treden niet vaak op maar als ze wel ontstaan zijn ze vaak zo heftig dat je gewenst had  de operatie niet te doen. Dat maakt het kiezen van de juiste therapie ook zo moeilijk.

In de overweging kunstheup of stamcellen, heb ik naast de complicatie kans van de twee ingrepen ook meegenomen dat Meike niet alleen afwijkende heupen heeft maar ook versleten ellebogen. Ook al krijgt ze nieuwe heupen, daarmee zijn haar ellebogen nog steeds pijnlijk.  Daarom leken de stamcellen mij een betere optie.

Niet 'the one and only solution'

Is de stamceltherapie de oplossing voor honden met artrose? Als ik naar Meike kijk, doet het zeker wat, mogelijk zelfs meer dan ik had verwacht. Maar het is op het moment niet “the one en only solution”. Het is een aanvullende therapie net zoals vele artrose behandelingen. We kunnen de ziekte dragelijker maken, het gaat niet over.  

Het effect van een behandeling beoordelen we in de wetenschap niet alleen op één patiënt.  Het gemiddelde effect van de therapie kunnen we alleen vaststellen op een grote groep patiënten. En bovenal liefst vergeleken met een placebo behandeling (bv een injectie met steriele vloeistof in het gewricht in plaats van stamcellen).

Kortom aan het verhaal van Meike kunnen we geen conclusies verbinden over de effectiviteit van de werking van stamcel therapie, dat zou te kort door de bocht zijn. Daar is meer onderzoek voor nodig. Waar mogelijk zou ik graag een steentje bijdragen aan dit type onderzoek in de toekomst. Ik ben ervan overtuigd dat stamceltherapie aan de basis van de behandeling van veel aandoeningen staat en er nog veel toepassingen worden ontwikkeld in de komende jaren.

Alles evaluerend denk ik wel, dat ik beter de stamcellen bij Meike zowel in de ellebogen als in de heupen had moeten spuiten. Maar op dat moment was het voor mij niet zo duidelijk dat die ellebogen haar zoveel klachten opleverde. Kon ze maar praten, dan had ze ons kunnen vertellen wat haar het meest pijn deed en hoe de verhouding van pijn was als ze de voor en achterbenen met elkaar vergeleek.  Helaas dat kunnen ze niet en dat maakt ons vak dus best moeilijk. En soms moet je dan ook vast stellen dat je achteraf beziend, de zaken anders had aangepakt.

Maar het is makkelijk praten achteraf! Als je wist dat je ging vallen dan ging je van te voren liggen (Quote Annie Maarschalkerweerd- van der Molen). En zo is het. 

Zonder honden op vakantie!

Zomervakantie! 

De zomervakantie komt eraan. Net als vele Nederlanders gaan ook wij met de hele familie op vakantie. Nou ja de hele familie eigenlijk niet, want onze honden blijven thuis. De landen die wij vaak bezoeken liggen rond de Middellandse zee daar moet je honden dan ook alleen maar mee naar toe nemen als je voorzorgsmaatregelen treft. Het is sneu als ze thuis komen met bloedparasieten die ze daar kunnen oplopen. Beter voorkomen dan genezen en de beste manier van voorkomen is voor ons om ze gewoon thuis te laten. 

In ons geval is er nog een reden. Onze twee dames hebben een omvang die noodzaakt om met 2 auto’s op vakantie te gaan, wat niet echt praktisch is. Gelukkig hebben we logeeradressen waar ze zich erg thuis voelen.

Portugees ritme

We zitten nu al even in Portugal en hebben ons al min of meer gesetteld. Net als thuis heb je je favoriete bakker en supermarkt ontdekt en ga je net als thuis over in nieuw Portugees ritme.

Leuk Portugees hondje

Elke ochtend sta ik redelijk vroeg op samen met mijn vader van 90, die ook mee is. Even over 7 gaan we naar de bakker. Dan blijkt, niet alleen wij hebben een ritme en dagelijkse gewoontes, maar ook de Portugezen. Elke dag zien we het oude mannetje in zijn werkkleding op zijn fiets met mandje achterop op de zelfde weg lopen. Komen we dezelfde joggers tegen en ook bij de bakker treffen we een wereld van gewoontes aan. 

Wij hebben ons een beetje aangepast aan de lokale gewoontes. Je koopt namelijk brood en dan drink je op het terras een kop koffie. Dat doe je overigens elke ochtend met dezelfde personen. De minimaal 80 jarige oude man die elke dag op zijn racefiets komt, bestelt een koffie met extra melk en een geroosterde boterham. Die hij weekt in zijn koffie en hem dan smakkend naar binnen werkt. Onderwijl hij de krant analyseert met zijn vaste tafelgenoten. Mijn vader en ik zijn inmiddels ook meubilair geworden van de bakkerij, de dame achter de balie weet al welke broodjes we willen hebben.

Gewoontedieren

Dan nemen we met de broodjes en de koffie plaats op het terras. Waar blijkt dat niet alleen de mensen gewoontedieren zijn maar ook de honden. Elke ochtend wordt er ergens een hek of voordeur geopend en komen er twee viervoeters naar de pastelaria, alwaar ze een kruimel of een stukje brood van de omstanders proberen te bemachtigen. Ze weten precies wat hun domein is: tot het terras en geen stap verder. 

de Golden Retriever op Teckelpootjes van de bakkerij

Overigens laten ze aan resterende honden populatie van Loule ook weten wat hun terrein is. Elke wieldop en elk paaltje van het terras wordt gemarkeerd. En mocht er een hond zijn die ook denkt dat hij bij de bakker voor de deur mag staan dan wordt hem dat snel duidelijk gemaakt. Hoe schattig en klein de Golden Retriever op Teckelpootjes ook mag ogen, kom niet aan zijn bakkerij. Dan komt hij venijnig uit de hoek. Ook vrachtwagens mag hij niet. En probeert hij weg te jagen, wat ogenschijnlijk ook lukt, ze rijden immers gewoon door.

Zomers ochtend schouwspel

Elke ochtend bekijken we dit zomers ochtend schouwspel en onderwijl realiseer ik me dat ik, jij en iedereen op de aarde onderdeel is van een mierenhoop vol met dagelijkse gewoontes en patronen. Gelukkig maar, anders zou het een chaos worden.

Groet uit Portugal!

Lasja - Gastblog van Tijn Wiersema

Dit maal hebben we een gastblog van onze dierenarts Tijn Wiersema. Tijn werkt sinds dit jaar bij ons als dierenarts bij de afdeling Orthopedie. Hij vertelt jullie graag een persoonlijke ervaring over zijn eigen huisdier, die voor hem de motivatie was om dierenarts te worden. 

Eind 2014 was ik ik na 6 jaar studeren dierenarts. Tijdens mijn studie leerde ik de afdeling orthopedie van het MCD goed kennen door hier enkele weken stage te lopen en te werken als assistent. Na mijn afstuderen had ik het grote geluk dat ik direct mocht beginnen als dierenarts op de afdeling orthopedie.

Het begin van mijn studie zag er anders uit dan die van Roelof (zoals hij in zijn eerste blog beschreef). Na het vwo werd ik in één keer ingeloot voor de studie diergeneeskunde. 

Het is een flinke omschakeling als je vanaf het vwo diergeneeskunde gaat studeren. Eerder haalde ik veel vakken door de stof te begrijpen en dit tijdens tentamens toe te passen. Op de studie diergeneeskunde moet je niet alleen de stof begrijpen maar ontzettend veel uit je hoofd leren. Rijtjes stampen. Ik was dit helemaal niet gewend en had dus ook een moeizame start. Je moet als het ware leren leren.

Het mooie van deze studie is wel dat het heel duidelijk is waar je alle inspanningen voor doet. Je wilt namelijk dierenarts worden en dat kan alleen door deze studie te doorlopen. Hier haalde ik dan ook iedere keer weer de motivatie vandaan.

Twee ervaringen in mijn leven zijn tekenend geweest voor deze motivatie om dierenarts te willen worden. Toen ik een jochie van 13 jaar was kreeg ik van mijn ouders een hond. Ik wilde altijd al een hond en nu kreeg ik die eindelijk. De enige voorwaarde was dat ik alle zorg op mij zou nemen. Dit vond ik geen enkel probleem.

De hond die ik kreeg kwam uit het asiel en heette Lasja. Hij had een geschatte leeftijd van een jaar oud en alles moest hem geleerd worden. Al snel groeide hij uit tot een speelse, vrolijke en perfect luisterende hond.

Op 2.5 jarige leeftijd gebeurde er echter iets wat ik nooit voor mogelijk had gehouden. Tijdens het apporteren bleef de stok haken in de grond en richtte veel schade aan de keel van Lasja. Een zogenaamd stoktrauma. Ik leerde later op mijn studie dat dit regelmatig voorkomt. Ik ben direct naar de dierenarts gegaan. Omdat het zondag was had de dierenarts geen assistentie, dus moest ik helpen met de operatie van mijn eigen hond.

Na 2 dagen bleek echter dat er teveel schade was opgetreden en daarnaast waren de wonden geïnfecteerd geraakt. Ik moest Lasja op veel te jonge leeftijd laten inslapen. Ontroostbaar was ik. Ik denk dat dit de eerste belangrijke gebeurtenis is waar ik iedere dag weer de motivatie vandaan haal voor mijn werk. En de tweede ervaring? Daarover vertel ik in een volgend gastblog!

De hond en de boot

'Gracht in de achtertuin'

Wonend in de gemeente Waterland met een ‘gracht in je achtertuin’ dan heb je een bootje. Liefst een oude vlet of een leuk klein sloepje met weinig diepgang om zo door de ondiepe wateren van Waterland te varen. En als het helemaal mee zit even door de sluizen naar het grotere water de Gouwzee. Voor ons de perfecte manier om even helemaal los te komen van het dagelijkse werk. De hele familie gaat altijd mee op dergelijke tripjes. Liefst nemen ze ook nog wat vriendjes en vriendinnetjes mee en wordt er volop gezwommen. 

In het voorjaar op een mooie zondag was het even 22 graden. Dit is de meest optimale dag voor een tochtje door de rietlanden. Onze hond Meike was op dat moment ruim 6 maanden oud en had nog geen zeebenen. Maar voor een Landseer die bekend staat om zijn affiniteit met water is dat natuurlijk een absolute must. Zwemmen deed ze al vol op maar in de boot was ze nog nooit mee gegaan. Onze kinderen waren het unaniem eens met elkaar, overigens een zeldzaamheid, Meike ging vandaag mee “varen”.

Meike als pup, nog geen zeebenen

De boot werd vol gelegd met dekens, handdoeken, proviand en bovenal ook wat te drinken. Iedereen zocht zijn zwemspullen en na een uurtje op en neer lopen tussen huis en boot leken we met zijn allen voorbereid op de tocht. Of toch niet, eten en drinken voor de hond ontbrak nog meldde dochter Pien. Nadat ook dit aan boord gesleept was konden we vertrekken. 

Daar dacht Meike anders over

Meike was al duidelijk bewust van het feit dat de hele familie iets leuks ging doen en stond in de eerste linie klaar om mee te gaan. De riem om en op naar de boot. Toen moest het gebeuren. Meike liep naar de steiger en al snel werd duidelijk dat het niet eenvoudig werd om haar aan boord te krijgen. Ze woog al zo´n 40 kg en hing met al dat gewicht in de riem. Alleen de gedachte dat zij de boot op moest maakte haar al weerbarstig, en dat terwijl ze wel graag met ons mee wilde. 

Even op de boot tillen was wel een optie, maar het was niet uitgesloten dat ze gelijk weer het land op zou springen, de angst in haar ogen was zeer sprekend. Het was onze overtuiging dat alleen met rust, beleid en een goed lokmiddel (eten of eten) we haar gingen overtuigen van het feit dat de boot echt leuk was. De zak met voer werd uit het vooronder te voorschijn gehaald en haar bak gevuld. Meike was gelijk geïnteresseerd. Voer is voor haar, hoe pijnlijk ook voor ons, belangrijker dan de liefde die wij voor haar toonden. 

Ze werd zoals gebruikelijk gesommeerd om te gaan zitten en pas als wij het commando “pak maar” hadden gegeven zou ze op haar bak afstormen. En naar wij hoopten dan gelijk de angst van de boot overwinnen en in de boot springen. Het liep iets anders, haar wens om naar het eten te gaan was heel sterk, maar de angst om de boot in te gaan deed haar verstijven toen ze de steiger op schoot. Jammer de truc werkte maar ten dele. Ze stond al op de steiger, nog een stapje verder en we konden varen. 

Meike realiseerde dat ze nu wel heel dichtbij het begeerde voedsel op de boot was. We hebben haar voorpoten toen in het gangboord gezet. Dat deed de twijfel niet bepaald afnemen. Ik vermoed dat het hetzelfde gevoel is dat ik elk jaar weer heb als ik voor het eerst sinds een tijd op de boot stap. Hij ligt ogenschijnlijk stil maar je evenwichtsorgaan maak je niets wijs. Op het vaste land is het anders dan op een boot. Het gevoel zal wel sterker zijn als je in een klein onstabiel bootje stapt maar zodra je aan boord van mijn sloepje stapt dan herken je gelijk wat ik bedoel. We moesten Meike dan ook ongeveer de boot in prijzen en het voer voor de neus houden. Uiteindelijk nam ze de laatste stappen was ze aan boord.

Het is wel een redelijk bootje maar met 5 kinderen, 2 volwassenen en een Landseer van 6 maanden is de boot ook echt gevuld. Ook Meike realiseerde zich dat. En of dat de reden was dat ze niet wilde gaan liggen weet ik niet, het kan ook zijn omdat ze de horizon wilde blijven zien. Vergelijkbaar met mensen die last hebben van zeeziekte.

En de terugweg...

Na een paar kwartier varen en twee sluizen verder arriveerden we op de Gouwzee. We voeren naar voor Meike bekend terrein, het Hemmeland. De plek waar ze ongeveer elke dag liep en de Gouwzee in ging om te zwemmen. Via een aanlegsteiger ging ze aan wal en het eerste wat ze deed was een rondje gaan zwemmen. Daarna was ze eigenlijk niet meer te motiveren aan boord te komen.  Ach, en dan leg je gewoon de hele dag aan en geniet van het mooie weer. 

En aan het einde van de dag loopt de helft van het gezin met de hond terug naar huis en de kapitein brengt de boot terug naar de thuishaven.

De 'caav'

'Knuffeldier'

Knuffelen is een soort van basis gevoel dat elk mens heeft. Zeker als kind is de behoefte heel groot. Niet voor niets is er meestal een grote schare knuffeldieren aanwezig in de gemiddelde kinderkamer. En als de statistieken kloppen heeft nog ruim 25% van de volwassenen een knuffel die mee gaat naar bed en op vakantie.

Veel kinderen willen niet alleen een stoffen knuffeldier maar gaan voor iets tastbaarders: een huisdier. Ouders met kinderen, in  de leeftijdscategorie tussen de 4-10 jaar, willen vaak geen huisdier. Ze zijn eigenlijk al veel te druk met hun werk, huis, het gezin en de kinderen in het bijzonder. De gedachte dat zij ook nog eens elke dag de hond 3 keer moeten uitlaten weerhoudt veel ouders van het aanschaffen van een hondje.

Vaak kiezen ouders voor een huisdier dat wel een hoge aaibaarheid heeft maar minder verzorging nodig heeft.  Omdat de kat zich vooral laat aaien als het hem uitkomt kiezen ouders vaak voor knaagdieren als de cavia of de hamster. Hoewel de laatste vooral op het oog een grote aaibaarheid heeft maar in realiteit niet met zich laat sollen. En als het hem of haar niet schikt blijken die snijtanden die zich overal dwars doorheen knabbelen ineens vlijmscherpe bijters.

De cavia

De cavia blijkt een goed alternatief. Hij  laat zich aaien wanneer jij dat wil en is zeker niet agressief. Hoewel het eigenlijk kuddedieren zijn worden ze in veel huishoudens alleen gehouden. Mijn zus was ook tot de conclusie gekomen dat een cavia een goede combinatie was van pedagogisch verantwoorde zorgtaak met een behoefte aan knuffelbaarheid.  En op jonge leeftijd werd er een cavia geïntroduceerd in het huishouden van de familie. De kinderen verzorgden de cavia buitengewoon goed en hadden er ook veel lol met het dier, die zich ogenschijnlijk alles liet aanleunen.

Het voordeel van een cavia is dat, als je dreigt hem vergeten te voeren, hij zich wel meldt als hij ruikt dat de groenten gesneden worden. Eigenlijk een ideaal huisdier. En de aaibaarheid van “caav” is ook hoog en hij is zeer bereid om zich aan te passen aan de fantasiespeelwereld van kinderen.  Vaak werd hij meegenomen in de poppenwagen en ging hij mee uit wandelen of werd er een cavia pretpark gebouwd waar hij dan ging zitten onder de speelrots in plaats van erop.

De 'caav' en Meike

De cavia van mijn nichtje

Met een optimale verzorging (vergeet vooral zijn vitamine C niet), kan hij al gauw een jaar of 4-7 oud worden. Maar dan zal het verouderingsproces ook bij dit dier leiden tot de dood.  En de eerste cavia bij mijn zus werd inderdaad zo’n 7 jaar oud toen hij ineens ’s ochtends stijf in zijn vertrouwde holletje werd gevonden. Het verdriet bij mijn nichtje was intens en groot. Ondanks dat “caav” een waardige begrafenis had gehad kon ze maar niet wennen aan het feit dat er geen cavia meer was in haar leven.

Als peetoom kan je een dergelijk verdriet niet negeren. Ik overlegde met een van mijn assistentes, Lia, op de praktijk. Zij had immers, je gelooft het niet, een dierenwinkel naast haar 36-urige baan. Naast voer voor huisdieren verkocht ze ook levende have zoals cavia’s, ratjes, muizen. Lia zou een leuke cavia uitzoeken voor mijn nichtje en ik zou haar verassen met een nieuwe “caav”.  Lia zou de cavia meenemen op donderdag en op zondag zou ik op verjaardagsvisite gaan. In de tussentijd mocht de cavia dan even bij ons logeren. Omdat Lia ervan uitging dat mijn nichtje ook een beetje keuze moest hebben nam ze op die bewuste donderdag twee cavia’s mee. Mijn kinderen waren, in bijzonder de jongste van het stel, helemaal dol met die twee beestjes.

Goede lezer, u begrijpt het wel, nadat mijn nichtje haar keuze had gemaakt voor de ene cavia Missie, bleef de andere cavia Fluffie bij ons wonen. Terug naar Lia, daar was volgens mijn kinderen geen sprake van.  En toen hadden wij dus naast de honden, schildpad en een aquarium voor mallawi cycliden ook een “caav”.

Troonswisseling

Een paar jaar geleden werden we in februari verrast door onze toenmalige Koningin. In een op alle zenders uitgezonden extra nieuwsuitzending kondigde ze aan dat ze afstand zou doen van de “Troon”.  En zoals vastgelegd in wet zou Prins Willem Alexander haar gaan opvolgen. We kregen in Nederland een nieuwe koning.

Ook in huize Maarschalkerweerd heeft een tijd terug een troonswisseling plaats gevonden. Koningin Meike is op brute wijze onttroond en haar positie is overgenomen door prinses Cato de eerste, nu koningin Cato. De wijze waarop deze wisseling van de macht plaats vond had niets weg van het uiterst harmonieuze verloop van de troonswisseling in Nederland.

Het was al lange tijd duidelijk dat er een wisseling van de macht op komst was. Meike was de laatste tijd, mede door haar langdurige elleboogblessure, niet meer de snelste. Zoals dat dan gaat in de opportunistische hondenwereld, zag Cato haar kans. Heel langzaam veroverde ze terrein. Het begon met het balspel, Cato was nu sneller dan Meike en dat liet ze dan ook zien. Nu liep zij triomfantelijk een ereronde met de bal in haar bek, terwijl Meike lijdzaam toekeek.

links: Cato                                      rechts: Meike

Tijdens het wandelen waren er momenten waarop de prinses even liet merken dat ze zich niet neerlegde bij de hegemonie van Koningin Meike. Ik zag dat Cato in het spel met Meike haar steeds weer als laatste pakte in de “broek” van haar zwakkere rechter achterbeen. Daardoor raakte Meike dan uit balans en Cato was altijd sneller weg dan dat Meike kon reageren. De staart werd tijdens dit spel zeer hoog gedragen, een niet ras specifieke dracht van de staart zal ik maar zeggen. Tijdens de Landseer wandeling werd het wel eens “een blije dracht” genoemd. Ik kan het niet anders als zien als een teken van dominantie.

Ook in huis moest Meike regelmatig het onderspit delven tijdens het spel, zeker trekspelletjes met de flos werden bijna altijd gewonnen door Cato. Dit was mede te danken aan de ontwikkeling van de fysiek van Cato, die steeds meer atletisch ontwikkelde.  Ondanks de wat langere vacht is elke spiergroep te zien. Haar schouders en heupen zijn één bonk spieren.

Van de ene op de andere dag kwam er een andere dimensie in de machtsstrijd. Meike werd nu met enige regelmaat door Cato aangepakt. En dat was niet een gezellig theekransje maar puur geweld. Cato ging de confrontatie aan. Meike leek zich daar in eerste instantie niet bij neer te willen leggen en gaf repliek. Beide fronten leden verliezen.  De èèn een gat in een lip, de ander in een oor en ook in de flank trof ik bijtwonden aan. Helaas voor Meike waren haar verliezen in deze oorlog groter dan die bij Cato. En eigenlijk kunnen we stellen dat Meike nu koningin af is. Ze mag niet meer bij ons in de buurt komen, zelfs als we haar roepen dan zie je aan haar houding dat ze niet langs Cato durft.

Het is voor ons allemaal nog wel wat onwennig dat Meike niet meer de baas is. Persoonlijk geef ik de voorkeur aan de wijze waarop ons vorstenhuis zijn troonsopvolging arrangeert, maar in de honden wereld gaat dat nu eenmaal anders. De alpha bitch is de baas en als je je daar niet bij wil neerleggen dan moet je dat bezuren.

Meike na injectie van de stamcellen

Zaterdagochtend laat ik de honden uit en loop terug via de garage. Daar zijn diverse klusjes mannen aan het werk en ik raak aan de praat met een van hen. De honden lopen alvast door naar de achterdeur van het huis omdat ze weten dat hen daar een heerlijke maaltijd te wachten staat.  Op het moment dat ik naar het huis loop staan de dames al te smikkelen. Ze zijn naar binnen gelaten door Fons, één van de klusjesmannen die bijna wekelijks  bij ons in huis aan het klussen is. Fons weet mij te melden dat hij het opvallend vindt dat Meike zoveel soepeler de trap op sprong naar het huis. Veel beter dan de afgelopen tijd meldt hij. Dit is voor mij een van de eerste wat objectievere waarnemingen dat mijn hond nu twee weken na injectie van de stamcellen beter gaat functioneren.

Tussen u en mij gedacht en gezwegen, ik vond zelf ook al dat ze beter functioneerde. Maar mijn wetenschappelijke scepsis weerhield mij dit hardop uit te spreken. Het was mij ook al opgevallen dat ze beter liep, zeker nog niet de oude maar wel beter. De rechter achterpoot werd tijdens het lopen niet goed belast en als ze op asfalt liep dan hoorde ik de rechter achterpoot met de nagels over de grond gaan. Dit sleepje is er nog wel maar echt minder lang en soms hoor ik het helemaal niet meer. Ze belast haar been meer maar heeft nog wel die "kwink" waarbij ze het been naar buiten draait tijdens de standsfase van het achterbeen. Maar ook deze kwink is niet meer zo evident en soms lijkt ze normaal te lopen.

Meike

Nu we drie weken verder zijn durf ik toch met zekerheid te stellen dat er een positief effect uitgaat van de stamcellen. Het kan onmogelijk zijn dat er al nieuw kraakbeen is ontwikkeld maar er gebeurt toch echt iets dat tot gevolg heeft dat ze beter functioneert. Niet alleen is de kreupelheid minder maar het valt ook op dat ze vrolijker en ondernemender is. De "flos" waar ze vroeger echt dol op was had ze al ruim een jaar niet meer in de bek gehad. Nu staat ze ineens met dat stinkende ding in haar bek en is ze haar jongere vriendin aan het uitdagen. En dan gaat ze er ook volledig voor. 
Meike was twee jaar geleden de alfa teef van ons roedel, maar al snel werd deze rol opgeëist door haar jongere en vitalere vriendin Cato. Dit ging niet zonder slag of stoot maar was onvermijdelijk. Meike haar orthopedisch disfunctioneren maakte dat ze echt niet meer de rol van "the bitch" kon waarmaken. Maar nu die stamcellen er drie weken in zitten herken ik weer iets van de Meike van een aantal jaar geleden. En ik maak me sterk dat als ze zich goed genoeg voelt dat we nog een zware periode tegemoet gaan. Opportunistisch als Meike is zal ze proberen haar positie terug te veroveren.

Cato (links) en Meike liggen heerlijk te slapen in kantoor

Volgens de producent van de stamcellen is het echte effect pas te beoordelen over drie maanden na de injectie, maar de eerste tekenen zijn veelbelovend. Als de verbetering van haar heupen zo doorzet dan overweeg ik serieus om ook het restant stamcellen die nu bij de min 70 graden in het laboratorium liggen, te ontdooien en op te laten kweken en activeren en die dan in de beide ellebogen te spuiten. Als dit het gewenste effect heeft dan ben ik bang dat Cato moet vrezen voor haar positie als alfa teef van ons roedel. Als Meike zich mans genoeg voelt en geen pijn meer heeft zal ze zeker overwegen de in haar ogen scheve machtverhoudingen te doen kantelen. Ik zie op tegen de grimmige sfeer die dat zal opleveren maar aan de andere kant gun ik het die doos van Meike wel.

De stamcellen zijn er

Woensdagochtend kijken Meike en Cato, mijn twee honden, me verbaasd aan. Er is geen eten na de ochtendwandeling. Meike moet namelijk vandaag nuchter blijven. En alleen Cato eten aanbieden is echt voor Meike equivalent aan martelen. Dit doen we haar maar niet aan en dus moet haar vriendin Cato  mee vasten.  Vorige keer vertelde ik dat we de versleten heupen van Meike gingen behandelen met stamcellen. Een stukje vet werd afgenomen en opgestuurd. Vandaag krijgt Meike haar opgekweekte eigen stamcellen terug.  

In een laboratorium hebben ze de stamcellen uit het opgestuurde vet geïsoleerd, opgekweekt en geactiveerd. Eergisteren werden we door hen gebeld dat ze voldoende stamcellen hebben om toe te dienen aan onze hond. Het pakketje met stamcellen komt per koerier naar Amsterdam en we plannen de ingreep voor het eind van de dag.

Het anesthesie team bereidt de ingreep voor. Meike krijgt voor de ingreep een combinatie van middelen die pijn onderdrukken en haar heerlijk laten slapen.  De operatie assistent scheert de huid op de injectieplek en brengt Meike slapend naar de röntgenruimte.  Daar kunnen we, naast röntgenfoto’s, ook bewegende röntgenbeelden maken(zogeheten doorlichting of fluoroscopie).  Dit maakt het in dit geval mogelijk om een naald heel gericht in het heupgewricht te prikken.

Zo geef ik onder röntgendoorlichting de injectie stamcellen in het heupgewricht

De gehele procedure moet steriel uitgevoerd worden en dus wordt de geschoren huid gewassen en gedesinfecteerd. De chirurg draagt tijdens de ingreep steriele handschoenen. Als de naald volgens de doorlichtingbeelden in het heupgewricht zit maakt de andere arts het in te spuiten mengsel klaar. In dit mengsel zitten de opgekweekte en geactiveerde stamcellen en een dragerstof. Dit laatste mag pas net voor het injecteren gemengd worden met de stamcellen.
Daarna wordt het mengsel ingespoten. De naald met de lege spuit moeten nog minimaal een minuut in het gewricht blijven zitten. Na een minuut is het mengsel van stamcellen en dragervloeistof gestold en kunnen de stamcellen dus niet meer via het aanprikgaatje van de naald uit het gewricht ontsnappen. Nadat de eerste heup is geïnjecteerd herhalen we de gehele procedure voor de heup van de andere kant.

Nog een beetje verbaasd wordt Meike weer wakker

Een klein half uurtje later zit Meike wat verbaasd maar uiterst tevreden in het kantoor. Ze komt bij uit haar roes. Nog geen half uur later gaat ze mee naar buiten en doet een grote plas.
Soms is het begin moeilijk maar in dit geval lijkt het heel soepel te gaan. De volgende ochtend loopt ze lekker mee naar buiten, geheel volgens de instructie krijgt ze de komende 3 weken beperkte beweging (lijnrust en korte wandelingen) en nu maar duimen en vooral kijken.

Stamcellen voor onze Meike

Artrose in alle poten 

Mogelijk wist u het nog niet, maar ik heb zelf twee honden (Landseren), de ene is 6 jaar oud en de ander bijna 2. De oudste hond, Meike, kwakkelt al geruime tijd met haar gewrichten. Ze heeft duidelijk heupdysplasie en dan heeft ze ook nog last van haar ellebogen. Zowel de ellebogen als de heupen zijn versleten, ze heeft dus artrose in alle poten. Als ik het met orthopedische ogen bekijk is ze eigenlijk een orthopedisch wrak. Tot de leeftijd van 5 jaar heeft ze ogenschijnlijk nergens last van gehad. 

Toen kreeg ze echt last van haar gewrichten.  Ze ligt het liefst,  we lopen nog maar kleine eindjes met haar. Als ze een keer uit de band springt dan heeft ze gelijk klachten. Dan loopt ze kreupel of ze kan na een tijd liggen niet of nauwelijks in de benen komen. Met name de rechter heup is een groot probleem voor haar.  

Een kunstheup ?

Ik stond in dubio of ik haar een heupprothese zou geven. Als de operatie en nazorg goed gaat, heeft de hond een heel nieuw en pijnvrij leven. Echter als er complicaties ontstaan dan kan dat ook heel erg tegenvallen. De kans op een goed verloop van de operatie is veel groter dan de kans op complicaties maar de complicaties zijn wel ernstig. Voor mij was het dus een keuze van laten we haar inslapen of geven we haar die kans  nog. En eigenlijk had ik deze zomer al het besluit genomen. Ik zou haar een kunstheup gaan geven.

Een röntgenfoto van een hond met een kunstheup

Ik had al röntgenfoto's van haar heupen gemaakt om de protheses in te meten en zou deze bestellen. Maar toen ging ik met mijn collega Dick van Zuilen naar het congres van de orthopedische specialisten (de ESVOT in 2014). Daar hoorden we een hele dag over de nieuwe mogelijkheden en onmogelijkheden van de behandeling van gewrichten en pezen met ACP en stamceltherapie. Na deze dag ontstond er interesse die langzaam doorgroeide naar een sceptisch enthousiasme. 

Behandeling met stamcellen

Hoewel niet alle ins en outs van deze nieuwe therapie duidelijk voor me zijn, en het ook onduidelijk is of het nu echt wel werkt zijn, er voldoende goede argumenten om deze therapie  toch te gaan inzetten. 

In mijn optiek moet je als dierenarts geen therapie gebruiken zonder het ook op je eigen hond of kat te durven toepassen. En ik raakte zodanig overtuigd dat ik met de rest van de familie besloot onze Meike te gaan behandelen met stamcellen. Ik koos voor de methode waarbij stamcellen worden opgekweekt nadat ze zijn gefilterd uit vetweefsel van de hond. Mijn voorkeur gaat uit naar deze techniek omdat de stamcellen ook bewaard kunnen blijven en later ook nog kunnen worden ingezet voor andere problemen. 

mijn hond Meike

In november 2014 opereerde ik Meike. Haar vetweefsel stuurden we samen met een grote hoeveelheid bloed van Meike op naar een laboratorium waar ze de stamcellen filteren, isoleren en opkweken. Als er meer dan 30 miljoen stamcellen zijn, vriezen ze een deel in voor eventueel later gebruik en de resterende 30 miljoen stamcellen worden geactiveerd om zich te gaan ontwikkelen richting kraakbeencellen. Deze stamcellen zullen vlak voor het inbrengen worden vermengd met een matrix. Deze matrix zorgt ervoor dat de stamcellen in het gewricht blijven en aldaar kunnen uitgroeien. 

Wat nu?

We zijn allemaal heel erg benieuwd en met ons vele anderen. Immers op het uitlaatveldje viel het iedereen op dat Meike aan de lijn liep na de operatie van het verwijden van het vetweefsel.  Als mensen dan horen wat de bedoeling is van de operatie dan is hun interesse gewekt. Want bijna iedereen kent wel een hond die ook lijdt aan de chronische en vaak uitzichtloze situatie van artrose van gewrichten.  

Als dit zou werken dan kunnen we hier mogelijk nog vele dieren mee helpen!

Meike heeft HD, opereren of niet?

Zoals ik vorige week vertelde, waren wij toen dus eigenaren van een mooie en lieve Landseerpup met heupdysplasie.


Een normaal ontwikkelde heup.
Het strakke kapsel (1) drukt de heupkop (2) goed tegen de heupkom (3)

Als dieren orthopeed weet ik als geen ander hoe nu om te gaan met een pup met HD. Feitelijk kan je op jonge leeftijd opereren zodat je op termijn erger voorkomt óf je kunt rust geven en afwachten hoe het een en ander zich ontwikkelt. En als in het laatste geval het helemaal verkeerd gaat dan is er altijd nog een laatste redmiddel, een totale heupprothese.

Wat bepaalt nu de keuze om met je eigen pup voor een operatie te gaan of niet. Soms wordt de keuze gedomineerd door de kosten van de ingreep die niet onaanzienlijk zijn. Kosten van een bekkenkanteling per kant zijn al gauw 1750-2000 euro. Wat waren de argumenten die onze keuze beïnvloedde?  

Het is bijna niet te geloven maar Meike is niet onze eerste hond met heupdysplasie, er waren al twee honden Meike voorgegaan (onze Max en Roos). Ook van deze beide pups stond op jonge leeftijd al vast dat ze aanleg hadden voor het ontwikkelen van heupdysplasie. Ook hier was gewikt en gewogen wat we zouden doen. In beide gevallen hebben we toen samen met mijn collega’s besloten niet te opereren. In beide gevallen heb ik die honden gevolgd tijdens hun hele leven. Zij kregen beiden uiteindelijk wel klachten van hun heupen maar op een leeftijd die ook pastte bij hun bejaarde leeftijd en gedrag. Uiteindelijk hebben ze met goede medicatie en artrose ondersteunende voeding een pijnvrije oude dag gehad en liepen tot op het laatste moment (14 en 14.5 jaar) nog vrolijk hun rondje mee. 

Een afwijkend ontwikkelende heup.
Door het slappe kapsel is er weinig of geen druk van de kop in de kom. Met als gevolg een ondiepe kom en afgeplatte kop.

Alsof de duivel er mee speelt hadden we nu een derde pup met aanleg voor HD. En weer stonden we voor de lastige keuze een jonge speelse hond te gaan opereren en ruim 3 maanden in een hok te stoppen (de revalidatietijd van 2 bekkenkantelingen) of de pup een rustige jeugd geven in de hoop dat de heupen zich zouden ontwikkelen zoals we eerder hadden meegemaakt bij onze Max en onze Roos. 

De klachten en geconstateerde afwijkingen bij Meike leken vergelijkbaar met wat ik bij onze andere honden ook had gezien. Ze waren milder dan de patiënten die we bijna wekelijks voorbij zien komen. En die positieve ervaring met de conservatieve therapie bij de vorige honden hebben denk ik de doorslag gegeven. Voor elk dier moet je als chirurg denk ik goed wikken en wegen en soms moet je ook realiseren dat ‘niet opereren’ een betere keuze is.

Dus besloten we Meike niet als pup te laten opereren aan haar heupen. De tijd zou leren of Meike goed zou blijven lopen. Hierover de volgende keer meer.

Meer weten over heupdysplasie en de behandelmogelijkheden? Kijk dan op onze website op www.mcvoordieren.nl/heupdysplasie

De beste pup en dan heeft ze gewoon HD...

Niet lang na het overlijden van onze trouwe viervoeter Max in 2004 kwamen we met zijn allen tot de conclusie dat we een nieuwe hond erbij wilden. Dit keer zouden we niet wachten op een “left over” uit de praktijk of het asiel maar we zouden een rashond aanschaffen. Ik was al sinds mijn studententijd gecharmeerd van een relatief onbekend ras, de Landseer. Niet alleen het uiterlijk maar ook de rastypische eigenschappen leken goed te passen bij ons gezin. 

Zoals bijna alle mensen die tegenwoordig een hond willen aanschaffen begon onze zoektocht op  het internet. Een van mijn assistenten wees mij op een fokker van Landseers in het oosten van het land. Hij fokte mooie honden, die nationaal en internationaal ook op exterieur wedstrijden hoog scoorden. Het was de mond op mond reclame en de sporen die de fokker had verdiend met zijn gefokte honden die ons overtuigden. Hier zouden wij onze Landseer pup van willen.

We namen contact op en kregen te horen dat we moesten wachten op een nog te fokken nest.  Oei, zo lang? Als je eenmaal besloten hebt dat er een nieuw hondje mag komen, dan wil je hem eigenlijk liefst zo snel mogelijk.  Het gezonde verstand overwon, we gaan gewoon wachten op een pup van een goede fokker.  Niet je heil zoeken bij internethandelaren die snel een pup uit een hoge hoed kunnen toveren. Immers dat zijn vaak honden die gefokt worden met een commercieel motief en dan staat niet de kwaliteit en de gezondheid van de gefokte pup op de voorgrond maar het commerciële belang. Als dierenartsen zien we regelmatig de ellende van dit soort fok praktijken.

We wachtten ruim een half jaar en toen kwam het mailtje dat er een teef gedekt zou worden waar wij dan mogelijk een pup van zouden mogen betrekken. Echter eerst moest de fokker nog bepalen of wij in aanmerking komen om de hond een goed huis te bieden. Daarna kwam het volgende punt, de fokker beslist welke pup je toebedeeld krijgt. Bij onze studie diergeneeskunde leerden we dat je als nieuwe eigenaar het nest en de reactie van de pup op jou en je familie goed moet beoordelen. In dit geval had onze fokker duidelijk de leiding en koos een pup voor ons uit.

Als orthopeed word ik nogal eens geconfronteerd met heup- en elleboogdysplasie en het is bekend dat hier een erfelijke basis aan ten grondslag ligt. Dus controleerden we achtergrond van de teef en de reu. En ik raakte op basis van het stamboom onderzoek overtuigd, deze pup heeft goede voorouders. Wat kan er nog mis gaan, we hebben alles gecontroleerd en alles lijkt helemaal perfect. De gezondheid van onze nieuwe pup stond voorop.

Toen kwam onze Meike, een prachtig bolletje zwart witte wol. En wat was ze leuk en lief, goed met de kinderen en uitermate speels. Ze groeide als kool en in de loop van de eerste maanden werd ons al duidelijk, ze vertoonde verschijnselen die je ziet bij puppies die last hebben van hun heupen. Veel liggend spelen, snel gaan zitten als je aan het praten bent met kennissen op straat en ga zo maar door. Aanvankelijk dacht ik 'je bent doemdenker' dus stelde ik het onderzoek nog een paar weken uit. Dan uiteindelijk test je je eigen hond en kom je tot de conclusie dat ze inderdaad heupen heeft met de potentie om op termijn verkeerd te ontwikkelen, kortom onze pup heeft HD. Raar maar waar, ik twijfelde aan mijn eigen bevindingen en liet collega Dick van Zuilen ook Meike onderzoeken. Na het onderzoek en aanvullende röntgenfoto’s is het zeker, ze heeft aanleg voor heupdysplasie.

Als orthopeed zie ik dagelijks eigenaren die een puppie hebben gekocht, daarbij alles in het werk hebben gesteld om een gezonde pup te kopen (goede fokkers, goede papieren van de voorvaders en moeders, lang gewacht op een nest etc) en dan toch behoorlijk gedesillusioneerd zijn als de hond toch heup of elleboog dysplasie heeft. Ik dacht dat ik me al kon inleven in wat zij doormaakten, maar het bleek veel erger dan ik ooit had kunnen vermoeden.

Overigens leef ik in de overtuiging dat de fokkers van onze Meike echt netjes gefokt hebben echter dat bied dus geen garantie op een hond die toch uiteindelijk de erfelijke aanleg heeft voor heupdysplasie. Het is gewoon echt balen. 

In mijn volgende blog vertel ik over hoe wij gekozen hebben Meike te behandelen en waarom.