Schotvast!

Traditie

Nederland doet zich voor als volledig onafhankelijk en vrij maar aan de andere kant zijn we een land van veel tradities en gewoontes. Bij elk kampioenschap voetballen, veranderen hele straten in oranje explosies, tijdens Koninginnedag en tegenwoordig Koningsdag hebben we overal vrijmarkten en oranje feesten en rond 5 december komen de Sint en pieten met de boot naar Nederland.

Maar er is een traditie waar al veel langer en mogelijk nog heftiger over gediscussieerd wordt. Het betreft het de traditie van vuurwerk afsteken rond de jaarwisseling. Elk jaar schieten we, in euro´s bezien, meer vuurwerk af dan het jaar daarvoor. Dit suggereert dat wij het met zijn als een heel leuke traditie ervaren. Maar niets is minder waard. Oogartsen waarschuwen massaal voor de ernstige oogafwijkingen die kunnen ontstaan. Veel met name ouderen klagen over de klachten van geluidsoverlast en schrik van vuurwerk dat naar hen wordt gegooid. Er zijn dit jaar zelfs stemmen opgegaan om bepaalde grote steden vuurwerk vrij te maken.

Schriktraining

Ook dierenartsen worden ook elk jaar geconfronteerd met de ellende van het, vaak al vroegtijdig, afsteken van vuurwerk. Vooral onze trouwe viervoeters blijken gevoelig voor de harde dreunen. Ik moet toegeven dat de knallen elk jaar harder en harder lijken te worden. Er wordt zowel door gedragsdeskundigen als door de geneesmiddelen industrie gezocht naar oplossingen voor dit probleem. 

Er worden dit jaar massaal cd´s verkocht met vuurwerkgeluiden, die je als eigenaar moet afspelen in bijzijn van de hond. Eerst op een nauwelijks hoorbaar niveau en dan wordt langzaam de intensiteit van het geluid opgevoerd. En als iedereen in huis dan maar doet alsof het de normaalste zaak van de wereld is dan went de hond, die normaal schrikachtig reageert op vuurwerk, aan het “knallen" en reageert er niet meer op.

Er zijn ook medicijnen op de markt die inwerken op dat deel van de hersenen dat verantwoordelijk is voor het ontstaan van angst gevoel. De beide methoden zijn nieuwe ontwikkelingen die de overlast voor onze honden fors verminderen.

Vuurwerk fascinatie

In Huize Maarschalkerweerd zijn ook bewoners die gefascineerd zijn van harde knallen. Bij mij is dat al heel lang aanwezig en elk jaar merk ik dat ik het toch wel heel leuk vindt om met oud en nieuw vuurwerk af te steken. En ook voor mij geldt: harder is mooier (erg hè). Als ik er op rustig moment over nadenk dan denk ik 'wat ben je toch een klein kind'. Mogelijk is het het kind in mij dat mij elk jaar met oud en nieuw met een grote blije glimlach en een glas bubbels, naar buiten laat gaan om mijn knal- en siervuurwerk af te steken. Of het een erfelijke belasting dan wel een genetische aanleg is weet ik niet, maar mijn zoon deelt de fascinatie voor vuurwerk.

Veelal in september wordt er al gekeken naar de nieuwe trends in het vuurwerk. Alle internetwinkels in het buitenland worden afgeschuimd om te zien of er nieuwe mooiere en hardere knallen te vinden zijn. Zo tegen december loopt de spanning op en worden de eerste bestellingen geplaatst. Zodra het dan ook maar even kan wordt er dan ook “geknald”

Onze Meike, flegmatiek als ze is, reageert al jaren niet op vuurwerk. Maar hoe zou het toch verlopen met Cato? Nu, dat was geweldig. Of ze het nu afgekeken heeft van Meike of dat het gevolg was van onze houding op haar reactie weet ik niet. Niet alleen binnen maar ook buiten is ze totaal niet onder de indruk van vuurwerk. Ze lag samen met Meike buiten een kluif te bewerken terwijl Maarschalkerweerd junior zijn met moeite verkregen illegale import uit België achterom in de tuin aan het testen was. Het is niet uit te sluiten dat het vroegtijdig afsteken van vuurwerk achterom in de tuin een vergelijkbaar effect heeft gehad als de commercieel verkrijgbare CD’s met vuurwerkgeluiden. Als dat zo is dan hebben we nu een belangrijk argument om de vuurwerk verkoop eerder te vervroegen, dan verder in te perken zoals nu voorgesteld door een aantal burgemeesters van grote steden in Nederland.

Tot ziens in het nieuwe jaar!

Onheus bejegend?

Spoedgeval

Het is vrijdagmiddag, rond een uur of 2 en een assistente vraagt: "Kan je even spoedoverleg met een collega hebben?" Een aardige collega uit het westen van het land staat me telefonisch te woord over een hondje dat aan het verlammen is, pijnlijk is en niet op de medicatie reageert. Ze verdenkt hem van een hernia. Het blijkt te gaan om een groot ras van een respectabele leeftijd en dat maakt een hernia niet zo waarschijnlijk. Maar een verlammende hond is een spoedgeval. De collega geeft ook aan dat de eigenaren zeer gemotiveerd zijn en er alles voor over hebben, mocht de hond geopereerd moeten worden.

Ik geef aan dat een bezoek aan onze afdeling alleen zin heeft als we ook beeldvorming van de rug kunnen doen en gezien het ras en de leeftijd lijkt een MRI de beeldvorming bij uitstek. Ik heb tussen door overleg met de afdeling radiologie en alles lijkt nog te lukken op deze vrijdagmiddag. Er wordt een afspraak bij ons ingepland en er wordt ook een plek bij de MRI gereserveerd.

Betalen in termijnen

Niet veel later worden we gebeld door de eigenaar. Ze willen heel graag komen, er is wel een maar.. Ze kunnen de kosten nu niet voldoen. "Kan het ook in termijnen betaald worden?", is de vraag. Er wordt aangegeven dat we het liefst hebben dat ze gewoon afrekenen wanneer ze naar huis gaan met de hond, dat is nu eenmaal standaardprocedure bij het Medisch Centrum voor Dieren. Ze gaan hun uiterste best doen geven ze aan en komen sowieso.

Bij de ontvangst aan de balie in de wachtkamer, maar ook bij de dierenarts die de hond onderzoekt, melden ze dat ze zich erg 'onheus bejegend' voelden, door onze weigering een gespreide betaling te accepteren. Zij konden er nu eenmaal niets aan doen. En ja, daar hebben ze gelijk in. Tot op een zekere hoogte. Ze hadden immers kunnen sparen voor de eventuele ziektekosten van hun hond en o ja, ze hadden natuurlijk ook een dierziektekosten verzekering kunnen nemen.

Op zich is er niets mis met de goede intenties van de eigenaar. Ze willen wel, maar kunnen nu even niet, dat hebben we allemaal toch wel eens? Waarom dan toch niet de helpende hand uitgestoken, zijn wij dan onwelwillende mensen die klanten onheus bejegenen? Wij denken van niet. Er is een reden dat we gespreide betalingen niet kunnen accepteren.

Stel je eens voor dat je baas naar je toekomt met de mededeling: "Beste medewerker, we hebben deze maand zoveel klanten een gespreide betaling aangeboden, dat we nu even het geld niet hebben om je loon uit te betalen. We krijgen het nog wel, kijk maar"; en je toont hen de lijst van automatische incasso’s. "We stellen daarom nu voor, jouw salaris gespreid te gaan betalen". Hoe zou je dat zelf vinden? Natuurlijk er is geen één Nederlander die zijn salaris via een gespreide betaling wil ontvangen. Heel logisch ook, je moet immers ook gelijk afrekenen bij de Albert Heijn, de Lidl of de Plus, als je boodschappen haalt. En juist dat maakt ook dat wij als bedrijf gespreide betalingen proberen te voorkomen. Wij moeten immers ook gewoon maandelijks onze kosten betalen, wat niet gaat via een gespreide betaling.

Passie

En dit is de reden waarom we dat niet doen, niet omdat we dieren niet willen helpen. Zo’n boodschap is alles behalve 'onheus bejegenen'. Het is duidelijk en eerlijk zijn en daar staan we voor. Maar onze passie is natuurlijk alle dieren helpen en vooral ook beter te maken, daarom zijn wij dierenartsen en dierenartsassistenten geworden. Dat is de visie van iedereen die bij het MCD werkt.

"Maak hem dan maar dood"

Elke dag, bijna elke dag (eerlijk is eerlijk), ga ik met plezier naar mijn werk. Dat is het gevolg van een privilege dat ik heb, namelijk dat ik van mijn hobby mijn werk heb kunnen maken. Je doet wat je graag doet en verdient er ook nog je boterham mee. Deze passie zit denk ik in veel dierenartsen maar ook in bijna elke dierenartsassistent. We willen, hoe raar het ook klinkt, elk dier ´helpen´ en een goed leven bezorgen, samen met zijn baas of bazin. Dat levert over het algemeen een dynamische werkvloer op met gemotiveerde mensen die samen aan een doel werken; beesten beter maken.

Roelof in de OK

Zoals ik al aangaf, mijn hobby is ook mijn werk. Dat maakt dat, nadat ik en mijn medewerkers met passie en kunde uw huisdier hebben behandeld, wij aan u als eigenaar een vergoeding vragen. Dit laatste heeft een intrinsieke spanning die soms volledig oncontroleerbaar is. Dit leidt soms tot grote frustratie aan zowel de kant van de gepassioneerde dierenarts en zijn team als bij de liefhebbende diereigenaar.

Voor mij persoonlijk zou de discussie over geld geen invloed mogen hebben op de beslissing een dier wel of niet te behandelen. Of erger nog, het verzoek te krijgen van een eigenaar: "maak hem dan maar dood”. Helaas is de realiteit anders.

Lastige discussie

Niet alleen bij de dierenarts wordt er soms besloten niet te handelen in verband met de kosten. Ook in de humane geneeskunde is dit een lastige discussie. Regelmatig komen hierover berichten in het nieuws. Soms wordt een nieuwe, dure therapie voor een bepaalde kankersoort niet door een verzekeraar vergoed.  En als je dan geen geld hebt, weet je wat de gevolgen zijn. Of dat blijkt dat de farmaceutische industrie geen enting ontwikkeld tegen ebola, een zeer dodelijke ziekte, louter en alleen omdat de ziekte zo weinig voorkomt dat ze er niet genoeg aan kunnen verdienen. Er waren vele mensen niet gestorven het afgelopen jaar als dit vaccin wel ontwikkeld zou zijn en als geld geen rol had gespeeld. Hoe zeer ik het ook betreur, geld heeft wel degelijk invloed op de vraag of en hoe we gaan behandelen. Of dat euthanasie niet een meer dierwaardige oplossing is voor ons huisdier met een gebroken poot. Toch moet u zich wel realiseren dat wij in ieder geval niet zomaar een 'dier uit zijn leiden verlossen' als u als eigenaar niet de financiële middelen heeft om het dier te laten opereren.

Keuzes maken

In de komende blogs neem ik u aan de hand mee langs voorbeelden uit de praktijk, vertel ik over hoe ingewikkeld keuzes in de diergeneeskunde maken is, dat het niet alleen een keuze is die u als eigenaar maakt, maar dat ook wij als dierenartsen en assistenten soms niet zo maar mee gaan in uw keuze om een behandeling wel of niet uit te voeren. Ik deel met u onze overwegingen, waarom we doen wat we doen en vooral waarom we sommige dingen niet zo doen. Ik wil laten zien dat, hoe begrijpelijk de frustratie soms ook is, het geen vrijbrief is voor, zoals Bram Moscowics dat noemt, onbetamelijk gedrag (schelden of ons ervan beschuldigen dat we geen liefde voor dieren hebben). Ook zal u merken dat het belangrijk is om in oplossingen te blijven denken en niet in problemen. Maar ook hoe belangrijk het is om vooruit te denken en niet af te wachten tot u voor een lastige keuze wordt gesteld.

Meike 6 maanden na 2e stamcelbehandeling

We lopen over de dijk richting Marken. Met aan twee kanten uitzicht op de voormalige Zuiderzee. Een ideaal uitlaatgebied voor Landseeren omdat ze zo van water houden. Zeker als je dat combineert met een oude tennisbal. Je hoeft niet hard te kunnen gooien, je gooit van de dijk af het water in en dan storten twee zwart-witte kolossen zich van het dijkje af. Onze Meike doet fanatiek en met heel veel plezier mee. Maar ze wint het niet van haar jongere en atletisch gebouwde vriendin Cato. Als je een beetje “foeteld” met de richting en timing van het gooien van de bal, krijgt Meike hem ook af en toe te pakken. Dan is ze trots en loopt fier over de dijk alsof ze de koningin van van de Zuiderzee is.

Dit klinkt allemaal heel goed en dat is het ook, dat ze dit kan en dat ze er zoveel plezier aan heeft. Maar we moeten ons realiseren dat ze nu 6 maanden na de 2e stamcelbehandeling nog steeds veel ouder toont dan ze ze zich zou mogen voordoen.

Meike

Stamcellen inspuiten

6 maanden geleden hebben we bij Meike een stuk buikvet weggenomen, dat is verwerkt door de firma Medivet tot stamcellen. Deze hebben we in de gewrichten en de bloedbaan van Meike  ingespoten. Omdat ik achteraf gezien bij de eerste behandeling de impact van de afwijkende ellebogen van Meike had onderschat, heb ik nu geopteerd om beide ellebogen en beide heupen in te spuiten met stamcellen. Die stamcellen zijn in het gewricht gespoten met zogeheten “nanofibers”. Dit om de stamcellen beter in het gewricht te houden, zodat ze beter hun werk kunnen doen. En om het geheel verder te complementeren heeft Meike ook stamcellen via een infuus in de bloedbaan ingespoten gekregen.

Stamcelinjectie

Best happy

Meike is net als de eerste keer na de behandeling met stamcellen duidelijk beter gaan functioneren. Zeker de ellebogen lijken er veel profijt van te hebben. Ze komt makkelijker overeind (nog steeds moeizamer dan zou moeten), heeft meer lol in het leven maar is over de hele linie nog te sloom voor haar leeftijd. Als het even kan blijft ze liever liggen. Ze is er niet chagrijnig onder maar je zou haar meer gunnen. Ik vrees dat dit er niet in zit.

Alles wat we voor haar hebben kunnen doen, hebben we gedaan. Hier zal ze mee moeten leven. En als je haar op het dijkje naar Marken ziet paraderen met de bal dan is ze best happy. Zeker als je haar af en toe de bal gunt.

Vrijdag de 13e

Vandaag is het weer vrijdag de 13^e.  Een dag waarop, als we een aantal van ons moeten geloven, van alles mis kan gaan. Hoe zit dat nu met onze huisdieren? Worden zij dan ook vaker getroffen door ongeluk?

Feit is dat er bijgeloof over de vrijdag de 13^e heerst. Van (dieren)artsen en hun personeel gelooft 40% dat er op vrijdag de 13^e een ander aanbod aan spoedgevallen is dan op alle andere dagen. Dit bijgeloof heeft ook echt invloed heeft op hoe mensen in het leven staan. In Amerika is in diverse studies al aangetoond dat mensen hun dagelijkse bezigheden aanpassen op de vrijdag de 13^e. Er wordt geschat dat op een gemiddelde vrijdag de 13^e , 900 miljoen dollar omzet wordt misgelopen (in de States) omdat mensen bijgelovig zijn en geen aankoop doen of een transactie aan hun voorbij laten gaan.

Zwarte vrijdag

Waar komt dit bijgeloof vandaan? De vrijdag heeft een slechte naam omdat dit de dag was waarop volgens het Christelijk geloof, Jezus werd gekruisigd. Ook in de maritieme wereld heeft de vrijdag een slechte naam. Begin nooit een zeereis op vrijdag. Veel ongelukken gebeuren op vrijdag en die dag krijgt dan de naam zwarte vrijdag. Het getal 13 is ook omringd door ongeluk. Zo was apostel Judas de 13^e tafelgenoot bij het laatste avondmaal van Jezus. En als de vrijdag en de 13^e dan bij elkaar komen, is het helemaal kommer en kwel, zeker volgens de Noorse mythologie. Zo zou godin Frigga (waarnaar de vrijdag werd vernoemd) op een bergtop een samenzweringsverband aangaan met de duivel en 11 heksen (in totaal 13 samenzweerders). Het negatieve gevoel over vrijdag de 13^e is de afgelopen decennia nog eens versterkt door een aantal rampen films met de gelijknamige titel.

Meer spoedgevallen?

Ik heb onderzoeken naar spoedgevallen bij de mens op vrijdag de 13e op een rijtje gezet. Enkele tonen een relatie aan met deze datum maar de overgrote meerderheid toont deze relatie niet aan. Er is zelfs een onderzoek dat minder bezoeken aan de spoedeisende hulp laat zien op vrijdag de 13^e  dan op andere vrijdagen. Mogelijk doordat mensen binnenblijven en niet uitgaan op basis van hun bijgeloof.  Het enige wat deze onderzoekers opviel, is dat er op de vrijdag de 13^e relatief meer steekverwondingen optraden in vergelijking met andere vrijdagen. Een verklaring hiervoor kunnen ze niet geven.

En bij dieren?

In de diergeneeskunde is ook een heel groot onderzoek gedaan naar het bezoek aan een spoedeisende hulppost voor dieren. Ruim 14.700 patiëntendossiers in een tijdspad van 15 jaar werden nageplozen en er werd onderzocht of er meer patiënten gezien werden op bepaalde momenten van de dag, dagen van de week, feestdagen maar ook tijdens volle maan dagen of op vrijdag de 13^e. 

Er bleken meer patiënten op de spoedeisende hulp te komen in de avond van een doordeweekse dag of in de namiddag van een zaterdag of zondag. Dit waarschijnlijk omdat we dan niet werken en dus thuis zijn, en dan vaststellen dat er iets mis is met ons huisdier. Waarschijnlijk gaat dit ook op voor het grotere aantal bezoeken op de spoedeisende hulp in vakantie periodes of op feestdagen (Pasen, Pinksteren, Kerst etc.). Op vrijdagen de 13^e was er geen verschil met het aantal bezoeken in vergelijking met andere vrijdagen.

Het is dus aan een ieder te geloven wat hij wil geloven, maar wij hoeven ons dus geen zorgen te maken op vrijdag de 13^e!

Koud en vochtig weer, meer klachten van versleten gewrichten?

Op de Artrosepoli kreeg ik van een eigenaar te horen dat hem de mening was toegedaan dat zijn hond Grover meer klachten van zijn gewrichten had als de herfst definitief zijn intreden had gedaan. Ik moet toegeven dat als het koud en vochtig is, ik daar ook niet vrolijker van wordt. Ik zou in de winter het liefst een egel zijn, lekker in winterslaap en dan weer ontwaken bij de lentezon. Maar helaas dat zit er niet in en dus moeten we er gewoon iets gezelligs van maken in de wintermaanden. We wonen in Nederland en daar hebben we nou eenmaal een herfst en soms een beetje winter.

Weersvoorspelling

Die opmerking van de eigenaar wakkerde mijn nieuwsgierigheid aan. Ik vroeg me af, zijn er nu echt bewijzen dat het weer, de klachten die mensen of dieren ervaren van hun gewrichten, beïnvloed? Bij de mens is er wel volop onderzoek gedaan en uit de resultaten van deze onderzoeken blijkt dat mensen met ernstige artrose, weersveranderingen vaak echt kunnen voelen in hun gewrichten. Het kan soms zelfs zo duidelijk zijn, dat ze dit al een dag voordat het gaat regenen, kunnen voorspellen op basis van toegenomen pijnlijkheid in hun versleten gewrichten. De verklaring wordt gezocht in de verandering in de luchtdruk. Als het weer omslaat naar een regenperiode, zakt de luchtdruk. Met als gevolg dat er minder druk is op de gewrichten en dan kan er meer vocht in het gewricht lopen. Er treed dan meer rek op in het kapsel en dat kunnen mensen ervaren als pijnlijk.

Wordt het weer beter dan neemt de luchtdruk ook weer toe en wordt het vocht uit het gewricht gedrukt. Omdat er dan minder kapsel rek is, ervaart de patiënt met artrose minder pijn. Dat luchtdruk effect heeft op de hoeveelheid vrij vocht in het lichaam is ook aangetoond bij mensen die een lange afstandsvlucht maken. Zij blijken namelijk meer vocht in hun benen vast te houden dan wanneer ze niet gevlogen hebben. Op grote hoogte is er minder luchtdruk (ondanks de drukcabines in vliegtuigen). Deze verlaagde luchtdruk geeft minder tegendruk aan het lichaam en zo kan lichaamsvocht makkelijker uit de bloedbaan treden en daarmee dikke benen en voeten veroorzaken, zeker bij de wat oudere medemens of mensen met een minder goede hartfunctie.

Is goed weer dan beter voor de gewrichten?

Helaas blijkt dit een kwestie van gevoel en perceptie, hiervoor is geen enkel bewijs gevonden in de vele onderzoeken die zijn gedaan. Als er gekeken wordt naar de mate van pijn die mensen in poolgebieden ervaren van hun versleten gewrichten, dan blijkt dit gelijk te zijn aan de pijn van mensen die in warme gebieden wonen zoals Florida. Verhuizen naar warmere oorden zal de ervaring van pijn van je versleten gewrichten niet verminderen. Mogelijk heeft het verhuizen naar het zuiden wel invloed op de gemoedstoestand van mensen. Als je positiever in het leven staat, wordt pijn over het algemeen ook minder ervaren. En ach, als ik voor me zelf spreek kan ik me daar alles bij voorstellen. Toen ik in november een  weekend in Spanje was voor een congres, had het mooie weer echt een goede invloed op me. Er is toch niets lekkerder dan in november bij 24 graden even in de zee te zwemmen en daarna op het terras lekker tapas te eten. Het goede weer maakte dat ik zelfs vergat dat het congres echt heel erg tegenviel. 

Voor de hond en de kat is geen vergelijkbaar onderzoek gedaan. Of een dier net als de mens meer klachten heeft van zijn versleten gewrichten bij weersverandering is gissen, maar zeker niet uit te sluiten. De invloed van luchtdruk zal bij de hond niet anders zijn dan bij de mens. De eigenaar van Grover, die zo overtuigd was dat zijn hond meer last had van zijn gewrichten, kan dus wel degelijk gelijk hebben.

Volle maan

Of je het nou gelooft of niet, we kregen in 1 week zo’n 3 honden aangeboden met verlammingsverschijnselen, met als diagnose een rughernia. Gekscherend roepen mijn medewerkers dan: ‘het zal wel weer volle maan zijn’. Dit omdat ik ooit een anekdote van een collega had opgevangen, die mij wist te melden dat er een relatie was tussen het ontstaan van hernia’s en de stand van de maan. Hij was hier zeer stellig over en beweerde ook dat dit wetenschappelijk was aangetoond.

Wetenschapper als ik ben, wilde ik weten of dit waarheid of bijgeloof is. Al onderzoekend kom ik tot de conclusie dat de maanstand meer invloed heeft op ons mensen en dieren dan je zo in eerste instantie verwacht. Zo staat wetenschappelijk vast dat leeuwen vaker mensen doden de dag na een volle maannacht. Dassen blijken minder intensief hun territorium af te bakenen tijdens volle maan, maar juist zeer vaak als de maan niet zichtbaar is.  Koraalriffen in Australië blijken massaal hun zaad en eitjes te dumpen bij de eerste volle maan in december.  En zo zijn er nog talloze voorbeelden te vinden.

De mierenleeuw

Vaak wordt de verklaring voor dit soort fenomenen gezocht in het meer verlicht zijn van de aarde gedurende de nachten van volle maan. Maar het blijkt dat de dieren dit gedrag ook vertonen als ze in het donker gehouden worden, bijvoorbeeld in laboratoria. Zo is dit ook aangetoond voor de mierenleeuw. De mierenleeuw maakt kleine kuiltjes in het zand en gaat onder in het trechtervormige kuiltje zitten. Als een argeloze mier in zo’n kuiltje wandelt, wordt hij door de mierenleeuw gebombardeerd met zand en glijdt hij in de kuil. Net zo lang tot hij kan worden opgegeten.

Nu blijkt dat deze mierenleeuw  grotere en diepere kuilen graaft gedurende de nacht van volle maan en kleinere als de maan minder prominent op onze aarde schijnt. Ze blijken dit gedrag ook te vertonen in een donker laboratorium zonder dat ze de maan zien.

Spoedgevallen bij volle maan

Allemaal leuke feitjes maar geen antwoord op de vraag of er een relatie is tussen de maanstand en het ontstaan van rughernia ‘s bij de hond. Er is door diverse onderzoekers gekeken naar de relatie tussen de maanstand en het krijgen van bepaalde aandoeningen en het daarop volgende bezoek aan de dierenarts. Er is een onderzoek waarbij ruim 11.000 dierenartsbezoeken in een periode van 11 jaar werden geëvalueerd. Er werd een relatie aangetoond tussen de maanstand en het bezoeken van een dierenarts. Het bleek dat tijdens volle maan een hond 28% en een kat 23% meer kans heeft dat hij naar de spoedeisende hulp moet dan op andere dagen. In een Australisch onderzoek waarbij er in een periode van 15 jaar ruim 147.000 bezoeken aan de spoedeisende hulp werden gerelateerd aan de diverse dagen van de week, vakanties, volle manen, kerstdagen, vrijdag de 13^de etc., bleek er geen relatie te bestaan tussen de maanstand en het aantal bezoeken aan de spoedeisende hulp.

Als wetenschapper hou ik me dan maar vast aan het onderzoek met de grootste getallen en dan blijft het dus een mythe dat  volle maan invloed heeft op het aantal bezoeken aan de spoedeisende hulp, of het nu een aanrijding, een val van hoog of een verlamde hond is. Je kan altijd pech hebben, en wij hadden gewoon toevallig 3 rughernia ‘s in een week.