dinsdag 11 oktober 2016

Onheus bejegend?

Spoedgeval

Het is vrijdagmiddag, rond een uur of 2 en een assistente vraagt: "Kan je even spoedoverleg met een collega hebben?" Een aardige collega uit het westen van het land staat me telefonisch te woord over een hondje dat aan het verlammen is, pijnlijk is en niet op de medicatie reageert. Ze verdenkt hem van een hernia. Het blijkt te gaan om een groot ras van een respectabele leeftijd en dat maakt een hernia niet zo waarschijnlijk. Maar een verlammende hond is een spoedgeval. De collega geeft ook aan dat de eigenaren zeer gemotiveerd zijn en er alles voor over hebben, mocht de hond geopereerd moeten worden.

Ik geef aan dat een bezoek aan onze afdeling alleen zin heeft als we ook beeldvorming van de rug kunnen doen en gezien het ras en de leeftijd lijkt een MRI de beeldvorming bij uitstek. Ik heb tussen door overleg met de afdeling radiologie en alles lijkt nog te lukken op deze vrijdagmiddag. Er wordt een afspraak bij ons ingepland en er wordt ook een plek bij de MRI gereserveerd.


Betalen in termijnen

Niet veel later worden we gebeld door de eigenaar. Ze willen heel graag komen, er is wel een maar.. Ze kunnen de kosten nu niet voldoen. "Kan het ook in termijnen betaald worden?", is de vraag. Er wordt aangegeven dat we het liefst hebben dat ze gewoon afrekenen wanneer ze naar huis gaan met de hond, dat is nu eenmaal standaardprocedure bij het Medisch Centrum voor Dieren. Ze gaan hun uiterste best doen geven ze aan en komen sowieso.

Bij de ontvangst aan de balie in de wachtkamer, maar ook bij de dierenarts die de hond onderzoekt, melden ze dat ze zich erg 'onheus bejegend' voelden, door onze weigering een gespreide betaling te accepteren. Zij konden er nu eenmaal niets aan doen. En ja, daar hebben ze gelijk in. Tot op een zekere hoogte. Ze hadden immers kunnen sparen voor de eventuele ziektekosten van hun hond en o ja, ze hadden natuurlijk ook een dierziektekosten verzekering kunnen nemen.

Op zich is er niets mis met de goede intenties van de eigenaar. Ze willen wel, maar kunnen nu even niet, dat hebben we allemaal toch wel eens? Waarom dan toch niet de helpende hand uitgestoken, zijn wij dan onwelwillende mensen die klanten onheus bejegenen? Wij denken van niet. Er is een reden dat we gespreide betalingen niet kunnen accepteren.

Stel je eens voor dat je baas naar je toekomt met de mededeling: "Beste medewerker, we hebben deze maand zoveel klanten een gespreide betaling aangeboden, dat we nu even het geld niet hebben om je loon uit te betalen. We krijgen het nog wel, kijk maar"; en je toont hen de lijst van automatische incasso’s. "We stellen daarom nu voor, jouw salaris gespreid te gaan betalen". Hoe zou je dat zelf vinden? Natuurlijk er is geen één Nederlander die zijn salaris via een gespreide betaling wil ontvangen. Heel logisch ook, je moet immers ook gelijk afrekenen bij de Albert Heijn, de Lidl of de Plus, als je boodschappen haalt. En juist dat maakt ook dat wij als bedrijf gespreide betalingen proberen te voorkomen. Wij moeten immers ook gewoon maandelijks onze kosten betalen, wat niet gaat via een gespreide betaling.

Passie

En dit is de reden waarom we dat niet doen, niet omdat we dieren niet willen helpen. Zo’n boodschap is alles behalve 'onheus bejegenen'. Het is duidelijk en eerlijk zijn en daar staan we voor. Maar onze passie is natuurlijk alle dieren helpen en vooral ook beter te maken, daarom zijn wij dierenartsen en dierenartsassistenten geworden. Dat is de visie van iedereen die bij het MCD werkt.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten