Spoedgeval
Het is vrijdagmiddag, rond een uur of 2 en een assistente vraagt: "Kan je even spoedoverleg met een collega hebben?" Een aardige collega uit het westen van het land staat me telefonisch te woord over een hondje dat aan het verlammen is, pijnlijk is en niet op de medicatie reageert. Ze verdenkt hem van een hernia. Het blijkt te gaan om een groot ras van een respectabele leeftijd en dat maakt een hernia niet zo waarschijnlijk. Maar een verlammende hond is een spoedgeval. De collega geeft ook aan dat de eigenaren zeer gemotiveerd zijn en er alles voor over hebben, mocht de hond geopereerd moeten worden.
Ik geef aan dat een bezoek aan onze afdeling alleen zin
heeft als we ook beeldvorming van de rug kunnen doen en gezien het ras en de leeftijd
lijkt een MRI de beeldvorming bij uitstek. Ik heb tussen door overleg met de
afdeling radiologie en alles lijkt nog te lukken op deze vrijdagmiddag. Er wordt
een afspraak bij ons ingepland en er wordt ook een plek bij de MRI
gereserveerd.
Betalen in termijnen
Niet veel later worden we gebeld door de eigenaar. Ze willen heel graag komen, er is wel een maar.. Ze kunnen de kosten nu niet voldoen. "Kan het ook in termijnen betaald worden?", is de vraag. Er wordt aangegeven
dat we het liefst hebben dat ze gewoon afrekenen wanneer ze naar huis gaan met de
hond, dat is nu eenmaal standaardprocedure bij het Medisch Centrum voor Dieren.
Ze gaan hun uiterste best doen geven ze aan en komen sowieso.
Bij de ontvangst aan de balie in de wachtkamer, maar ook bij
de dierenarts die de hond onderzoekt, melden ze dat ze zich erg 'onheus
bejegend' voelden, door onze weigering een gespreide betaling te accepteren.
Zij konden er nu eenmaal niets aan doen. En ja, daar hebben ze gelijk in. Tot op
een zekere hoogte. Ze hadden immers kunnen sparen voor de eventuele
ziektekosten van hun hond en o ja, ze hadden natuurlijk ook een
dierziektekosten verzekering kunnen nemen.
Op zich is er niets mis met de goede intenties van de eigenaar. Ze willen wel, maar kunnen nu even niet, dat hebben we allemaal toch wel eens? Waarom
dan toch niet de helpende hand uitgestoken, zijn wij dan onwelwillende mensen
die klanten onheus bejegenen? Wij denken van niet. Er is een reden dat we
gespreide betalingen niet kunnen accepteren.
Stel je eens voor dat je baas naar je toekomt met de mededeling: "Beste medewerker, we hebben deze maand zoveel klanten een gespreide betaling aangeboden, dat we nu even het geld niet hebben om je loon uit te betalen.
We krijgen het nog wel, kijk maar"; en je toont hen de lijst van automatische
incasso’s. "We stellen daarom nu voor, jouw salaris gespreid te gaan betalen". Hoe
zou je dat zelf vinden? Natuurlijk er is geen één Nederlander die zijn salaris
via een gespreide betaling wil ontvangen. Heel logisch ook, je moet immers ook gelijk afrekenen bij de Albert Heijn, de
Lidl of de Plus, als je boodschappen haalt. En juist dat maakt ook dat
wij als bedrijf gespreide betalingen proberen te voorkomen. Wij moeten immers ook gewoon maandelijks onze kosten betalen, wat niet gaat via een gespreide betaling.
En dit is de reden waarom we dat niet doen, niet omdat we
dieren niet willen helpen. Zo’n boodschap is alles behalve 'onheus
bejegenen'. Het is duidelijk en eerlijk zijn en daar staan we voor. Maar onze
passie is natuurlijk alle dieren helpen en vooral ook beter te maken, daarom
zijn wij dierenartsen en dierenartsassistenten geworden. Dat is de visie van iedereen die bij het MCD werkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten