Zonder honden op vakantie!

Zomervakantie! 

De zomervakantie komt eraan. Net als vele Nederlanders gaan ook wij met de hele familie op vakantie. Nou ja de hele familie eigenlijk niet, want onze honden blijven thuis. De landen die wij vaak bezoeken liggen rond de Middellandse zee daar moet je honden dan ook alleen maar mee naar toe nemen als je voorzorgsmaatregelen treft. Het is sneu als ze thuis komen met bloedparasieten die ze daar kunnen oplopen. Beter voorkomen dan genezen en de beste manier van voorkomen is voor ons om ze gewoon thuis te laten. 

In ons geval is er nog een reden. Onze twee dames hebben een omvang die noodzaakt om met 2 auto’s op vakantie te gaan, wat niet echt praktisch is. Gelukkig hebben we logeeradressen waar ze zich erg thuis voelen.

Portugees ritme

We zitten nu al even in Portugal en hebben ons al min of meer gesetteld. Net als thuis heb je je favoriete bakker en supermarkt ontdekt en ga je net als thuis over in nieuw Portugees ritme.

Leuk Portugees hondje

Elke ochtend sta ik redelijk vroeg op samen met mijn vader van 90, die ook mee is. Even over 7 gaan we naar de bakker. Dan blijkt, niet alleen wij hebben een ritme en dagelijkse gewoontes, maar ook de Portugezen. Elke dag zien we het oude mannetje in zijn werkkleding op zijn fiets met mandje achterop op de zelfde weg lopen. Komen we dezelfde joggers tegen en ook bij de bakker treffen we een wereld van gewoontes aan. 

Wij hebben ons een beetje aangepast aan de lokale gewoontes. Je koopt namelijk brood en dan drink je op het terras een kop koffie. Dat doe je overigens elke ochtend met dezelfde personen. De minimaal 80 jarige oude man die elke dag op zijn racefiets komt, bestelt een koffie met extra melk en een geroosterde boterham. Die hij weekt in zijn koffie en hem dan smakkend naar binnen werkt. Onderwijl hij de krant analyseert met zijn vaste tafelgenoten. Mijn vader en ik zijn inmiddels ook meubilair geworden van de bakkerij, de dame achter de balie weet al welke broodjes we willen hebben.

Gewoontedieren

Dan nemen we met de broodjes en de koffie plaats op het terras. Waar blijkt dat niet alleen de mensen gewoontedieren zijn maar ook de honden. Elke ochtend wordt er ergens een hek of voordeur geopend en komen er twee viervoeters naar de pastelaria, alwaar ze een kruimel of een stukje brood van de omstanders proberen te bemachtigen. Ze weten precies wat hun domein is: tot het terras en geen stap verder. 

de Golden Retriever op Teckelpootjes van de bakkerij

Overigens laten ze aan resterende honden populatie van Loule ook weten wat hun terrein is. Elke wieldop en elk paaltje van het terras wordt gemarkeerd. En mocht er een hond zijn die ook denkt dat hij bij de bakker voor de deur mag staan dan wordt hem dat snel duidelijk gemaakt. Hoe schattig en klein de Golden Retriever op Teckelpootjes ook mag ogen, kom niet aan zijn bakkerij. Dan komt hij venijnig uit de hoek. Ook vrachtwagens mag hij niet. En probeert hij weg te jagen, wat ogenschijnlijk ook lukt, ze rijden immers gewoon door.

Zomers ochtend schouwspel

Elke ochtend bekijken we dit zomers ochtend schouwspel en onderwijl realiseer ik me dat ik, jij en iedereen op de aarde onderdeel is van een mierenhoop vol met dagelijkse gewoontes en patronen. Gelukkig maar, anders zou het een chaos worden.

Groet uit Portugal!

Lasja - Gastblog van Tijn Wiersema

Dit maal hebben we een gastblog van onze dierenarts Tijn Wiersema. Tijn werkt sinds dit jaar bij ons als dierenarts bij de afdeling Orthopedie. Hij vertelt jullie graag een persoonlijke ervaring over zijn eigen huisdier, die voor hem de motivatie was om dierenarts te worden. 

Eind 2014 was ik ik na 6 jaar studeren dierenarts. Tijdens mijn studie leerde ik de afdeling orthopedie van het MCD goed kennen door hier enkele weken stage te lopen en te werken als assistent. Na mijn afstuderen had ik het grote geluk dat ik direct mocht beginnen als dierenarts op de afdeling orthopedie.

Het begin van mijn studie zag er anders uit dan die van Roelof (zoals hij in zijn eerste blog beschreef). Na het vwo werd ik in één keer ingeloot voor de studie diergeneeskunde. 

Het is een flinke omschakeling als je vanaf het vwo diergeneeskunde gaat studeren. Eerder haalde ik veel vakken door de stof te begrijpen en dit tijdens tentamens toe te passen. Op de studie diergeneeskunde moet je niet alleen de stof begrijpen maar ontzettend veel uit je hoofd leren. Rijtjes stampen. Ik was dit helemaal niet gewend en had dus ook een moeizame start. Je moet als het ware leren leren.

Het mooie van deze studie is wel dat het heel duidelijk is waar je alle inspanningen voor doet. Je wilt namelijk dierenarts worden en dat kan alleen door deze studie te doorlopen. Hier haalde ik dan ook iedere keer weer de motivatie vandaan.

Twee ervaringen in mijn leven zijn tekenend geweest voor deze motivatie om dierenarts te willen worden. Toen ik een jochie van 13 jaar was kreeg ik van mijn ouders een hond. Ik wilde altijd al een hond en nu kreeg ik die eindelijk. De enige voorwaarde was dat ik alle zorg op mij zou nemen. Dit vond ik geen enkel probleem.

De hond die ik kreeg kwam uit het asiel en heette Lasja. Hij had een geschatte leeftijd van een jaar oud en alles moest hem geleerd worden. Al snel groeide hij uit tot een speelse, vrolijke en perfect luisterende hond.

Op 2.5 jarige leeftijd gebeurde er echter iets wat ik nooit voor mogelijk had gehouden. Tijdens het apporteren bleef de stok haken in de grond en richtte veel schade aan de keel van Lasja. Een zogenaamd stoktrauma. Ik leerde later op mijn studie dat dit regelmatig voorkomt. Ik ben direct naar de dierenarts gegaan. Omdat het zondag was had de dierenarts geen assistentie, dus moest ik helpen met de operatie van mijn eigen hond.

Na 2 dagen bleek echter dat er teveel schade was opgetreden en daarnaast waren de wonden geïnfecteerd geraakt. Ik moest Lasja op veel te jonge leeftijd laten inslapen. Ontroostbaar was ik. Ik denk dat dit de eerste belangrijke gebeurtenis is waar ik iedere dag weer de motivatie vandaan haal voor mijn werk. En de tweede ervaring? Daarover vertel ik in een volgend gastblog!