Nederland doet zich voor als volledig onafhankelijk en vrij maar aan de andere kant zijn we een land van veel tradities en gewoontes. Bij elk kampioenschap voetballen, veranderen hele straten in oranje explosies, tijdens Koninginnedag en tegenwoordig Koningsdag hebben we overal vrijmarkten en oranje feesten en rond 5 december komen de Sint en pieten met de boot naar Nederland.
Over deze laatste traditie heerste er dit jaar een heftig nationaal debat. Maar er is een traditie waar al veel langer en mogelijk nog heftiger over gediscussieerd wordt. Het betreft het de traditie van vuurwerk afsteken rond de jaarwisseling. Elk jaar schieten we, in euro´s bezien, meer vuurwerk af dan het jaar daarvoor. Dit suggereert dat wij het met zijn als een heel leuke traditie ervaren. Maar niets is minder waard. Oogartsen waarschuwen massaal voor de ernstige oogafwijkingen die kunnen ontstaan. Veel met name ouderen klagen over de klachten van geluidsoverlast en schrik van vuurwerk dat naar hen wordt gegooid. Er zijn dit jaar zelfs stemmen opgegaan om bepaalde grote steden vuurwerk vrij te maken.
Ook dierenartsen worden ook elk jaar geconfronteerd met de ellende van het, vaak al vroegtijdig, afsteken van vuurwerk. Vooral onze trouwe viervoeters blijken gevoelig voor de harde dreunen. Ik moet toegeven dat de knallen elk jaar harder en harder lijken te worden. Er wordt zowel door gedragsdeskundigen als door de geneesmiddelen industrie gezocht naar oplossingen voor dit probleem.
Er worden dit jaar massaal cd´s verkocht met vuurwerkgeluiden, die je als eigenaar moet afspelen in bijzijn van de hond. Eerst op een nauwelijks hoorbaar niveau en dan wordt langzaam de intensiteit van het geluid opgevoerd. En als iedereen in huis dan maar doet alsof het de normaalste zaak van de wereld is dan went de hond, die normaal schrikachtig reageert op vuurwerk, aan het “knallen" en reageert er niet meer op.
Er zijn ook medicijnen op de markt die inwerken op dat deel van de hersenen dat verantwoordelijk is voor het ontstaan van angst gevoel. De beide methoden zijn nieuwe ontwikkelingen die de overlast voor onze honden fors verminderen.
In Huize Maarschalkerweerd zijn ook bewoners die gefascineerd zijn van harde knallen. Bij mij is dat al heel lang aanwezig en elk jaar merk ik dat ik het toch wel heel leuk vindt om met oud en nieuw vuurwerk af te steken. En ook voor mij geldt: harder is mooier (erg hè). Als ik er op rustig moment over nadenk dan denk ik 'wat ben je toch een klein kind'. Mogelijk is het het kind in mij dat mij elk jaar met oud en nieuw met een grote blije glimlach en een glas bubbels, naar buiten laat gaan om mijn knal- en siervuurwerk af te steken. Of het een erfelijke belasting dan wel een genetische aanleg is weet ik niet, maar mijn zoon deelt de facinatie voor vuurwerk.
Veelal in september wordt er al gekeken naar de nieuwe trends in het vuurwerk. Alle internetwinkels in het buitenland worden afgeschuimd om te zien of er nieuwe mooiere en hardere knallen te vinden zijn. Zo tegen december loopt de spanning op en worden de eerste bestellingen geplaatst. Zodra het dan ook maar even kan wordt er dan ook “geknald”
Onze Meike, flegmatiek als ze is, reageert al jaren niet op vuurwerk. Maar hoe zou het toch verlopen met Cato? Nu, dat was geweldig. Of ze het nu afgekeken heeft van Meike of dat het gevolg was van onze houding op haar reactie weet ik niet. Niet alleen binnen maar ook buiten is ze totaal niet onder de indruk van vuurwerk. Ze lag samen met Meike buiten een kluif te bewerken terwijl Maarschalkerweerd junior zijn met moeite verkregen illegale import uit België achterom in de tuin aan het testen was. Het is niet uit te sluiten dat het vroegtijdig afsteken van vuurwerk achterom in de tuin een vergelijkbaar effect heeft gehad als de commercieel verkrijgbare CD’s met vuurwerkgeluiden. Als dat zo is dan hebben we nu een belangrijk argument om de vuurwerk verkoop eerder te vervroegen, dan verder in te perken zoals nu voorgesteld door een aantal burgemeesters van grote steden in Nederland.
Tot ziens in het nieuwe jaar!
Max is verlamd
Een jaar of wat geleden kwam ik thuis van mijn werk en er was iets vreemd. Een van de twee trouwe viervoeters van ons gezin, Max, stond niet bij de voordeur om me te verwelkomen. Roos was er wel maar die oogde wat nerveus. Toen ik de kamer in liep werd snel duidelijk wat de reden was waarom Max zich niet meldde bij de normale ”welkom ceremonie”.
Max, onze Golden Retriever van 14.5 jaar, keek me ontredderd aan. Hij wilde wel opstaan maar dat lukte geheel niet. Hij was verlamd, zijn achterbenen deden niet meer mee. Dan weet je het gelijk: dit is een heel ernstig probleem. Onafhankelijk van de oorzaak van deze verlammingsverschijnselen, is de revalidatie van een hond van 14.5 jaar, ook nog eens met versleten heupen, een heel moeilijk als niet onmogelijk traject.
Na ampel telefonisch overleg met mijn echtgenote besloten we, we geven hem een kans om te herstellen op een hoge dosis corticosteroïden en als succes zou uitblijven dan zouden we een lastige maar in onze ogen terechte beslissing moeten nemen. Zo gezegd, zo gedaan.
De medicatie zat al in de bloedbaan van Max toen onze oudste dochter van zeven thuis kwam. Het is bijzonder om te zien, dat hoe klein kinderen ook zijn, ze bijna intuïtief weten dat er iets heel ernstigs aan de hand is. Ze begon Max gelijk te verzorgen, een dekentje, water en eten bij zijn ligplek te leggen en bovenal zeer intens te aaien en knuffelen.
Een uitzichtloze situatie
Daags erop lag Max in de ochtend nog steeds op een en dezelfde plek. Mijn dochter constateerde dat Max nog steeds niet beter was. Wij beaamden het. De intensieve verzorging van de dag ervoor werd gecontinueerd. Gelukkig is de kindergeest flexibel en in de loop van de ochtend ging ze spelen. Ik en mijn echtgenoot wisten dat de situatie van Max uitzichtloos was en dus besloten we hem in te laten slapen.
Omdat ik bang was dat de situatie wel eens verkeerd zou kunnen uitpakken had ik wat medicatie meegenomen om een euthanasie uit te kunnen voeren. Het was voor mij de eerste keer dat mijn kinderen geconfronteerd zouden worden met de dood van hun knuffel en vriend. We hadden besloten Max eerst een voorbereidende injectie te geven. Van deze injectie zou hij in een diepe slaap geraken. En dan zouden we vervolgens hem zijn overdosis slaapmiddel geven.
Toen mijn dochter tussen het spelen door naar beneden kwam trof ze Max aan, hij was inmiddels in slaap aan het sukkelen. Voor haar was de ernst van de situatie gelijk duidelijk, de verzorging en knuffelen werd geïntensiveerd. Maar uiteindelijk ging ze toch gewoon weer spelen. Op dat moment heb ik Max laten inslapen.
Drie kwartier later kwam mijn dochter even kijken hoe het met Max ging en ze wist het meteen. Max lag levenloos op de grond. “Dit is niet goed papa en mama” opperde onze dochter. Wij konden niet anders dan dat beamen. Wij legden uit dat Max inmiddels was overleden aan de ziekte die hij had. Een leugentje om bestwil maar wel een die door onze dochter goed accepteerde.
Een begraaf ritueel
Het verdriet was heftig en gelukkig kortstondig, vrij snel was duidelijk dat Max begraven moest worden. De kinderen hadden besloten dat dat moest gebeuren onder de schommel in de tuin. En na het nodige graafwerk, immers de kuil moet echt diep zijn als je een huisdier in je tuin wilt begraven, werd Max overgebracht naar zijn graf. (Controleer overigens altijd de richtlijnen van de gemeente waar je woont als je overweegt je huisdier in de tuin te begraven)
Ik besloot om de kinderen een rol te geven bij het begraven van de hond. Ze kregen allemaal hun speelschepjes en zij mochten papa helpen het graf te vullen. En voor ik het in de gaten had stonden ze met zijn drieën het graf dicht te graven.
Terwijl de kinderen druk doende waren het graf dicht te maken, zag ik de schoonmaker het tafereel gade slaan en ik zag aan hem dat hij geraakt was. Op hetzelfde moment pinkte ik ook een traan weg en ging even naast hem zitten op het trapje naar de tuin. We hadden geen woorden nodig om elkaar te begrijpen. Roos, onze overgebleven hond, kwam bij ons zitten en liet zich aaien.
Het meest ontroerende en emotionele van het inslapen was niet de handeling van het laten inslapen van mijn 14.5 jaar metgezel, maar de manier waarop de kinderen omgingen met het verlies. Vooral die actie om hen mee te laten helpen met begraven was mogelijk de beste beslissing die ik die dag had genomen. Nadat het graf dicht was en de tegels weer op zijn plaats lagen namen de kinderen de draad van het leven gewoon weer op en zaten gewoon weer op de schommel.
