Het meest emotioneel was wel de reactie van mijn kinderen

Max is verlamd

Een jaar of wat geleden kwam ik thuis van mijn werk en er was iets vreemd. Een van de twee trouwe viervoeters van ons gezin, Max, stond niet bij de voordeur om me te verwelkomen. Roos was er wel maar die oogde wat nerveus. Toen ik de kamer in liep werd snel duidelijk wat de reden was waarom Max zich niet meldde bij de normale ”welkom ceremonie”.


Max, onze Golden Retriever van 14.5 jaar, keek me ontredderd aan. Hij wilde wel opstaan maar dat lukte geheel niet. Hij was verlamd, zijn achterbenen deden niet meer mee. Dan weet je het gelijk: dit is een heel ernstig probleem. Onafhankelijk van de oorzaak van deze verlammingsverschijnselen, is de revalidatie van een hond van 14.5 jaar, ook nog eens met versleten heupen, een heel moeilijk als niet onmogelijk traject.


Na ampel telefonisch overleg met mijn echtgenote besloten we, we geven hem een kans om te herstellen op een hoge dosis corticosteroïden en als succes zou uitblijven dan zouden we een lastige maar in onze ogen terechte beslissing moeten nemen. Zo gezegd, zo gedaan.


De medicatie zat al in de bloedbaan van Max toen onze oudste dochter van zeven thuis kwam. Het is bijzonder om te zien, dat hoe klein kinderen ook zijn, ze bijna intuïtief weten dat er iets heel ernstigs aan de hand is. Ze begon Max gelijk te verzorgen, een dekentje, water en eten bij zijn ligplek te leggen en bovenal zeer intens te aaien en knuffelen.

Een uitzichtloze situatie

Daags erop lag Max in de ochtend nog steeds op een en dezelfde plek. Mijn dochter constateerde dat Max nog steeds niet beter was. Wij beaamden het. De intensieve verzorging van de dag ervoor werd gecontinueerd. Gelukkig is de kindergeest flexibel en in de loop van de ochtend ging ze spelen. Ik en mijn echtgenoot wisten dat de situatie van Max uitzichtloos was en dus besloten we hem in te laten slapen.


Omdat ik bang was dat de situatie wel eens verkeerd zou kunnen uitpakken had ik wat medicatie meegenomen om een euthanasie uit te kunnen voeren. Het was voor mij de eerste keer dat mijn kinderen geconfronteerd zouden worden met de dood van hun knuffel en vriend. We hadden besloten Max eerst een voorbereidende injectie te geven. Van deze injectie zou hij in een diepe slaap geraken. En dan zouden we vervolgens hem zijn overdosis slaapmiddel geven.


Toen mijn dochter tussen het spelen door naar beneden kwam trof ze Max aan, hij was inmiddels in slaap aan het sukkelen. Voor haar was de ernst van de situatie gelijk duidelijk, de verzorging en knuffelen werd geïntensiveerd. Maar uiteindelijk ging ze toch gewoon weer spelen. Op dat moment heb ik Max laten inslapen.


Drie kwartier later kwam mijn dochter even kijken hoe het met Max ging en ze wist het meteen. Max lag levenloos op de grond. “Dit is niet goed papa en mama” opperde onze dochter. Wij konden niet anders dan dat beamen. Wij legden uit dat Max inmiddels was overleden aan de ziekte die hij had. Een leugentje om bestwil maar wel een die door onze dochter goed accepteerde. 

 

 

Een begraaf ritueel

Het verdriet was heftig en gelukkig kortstondig, vrij snel was duidelijk dat Max begraven moest worden. De kinderen hadden besloten dat dat moest gebeuren onder de schommel in de tuin. En na het nodige graafwerk, immers de kuil moet echt diep zijn als je een huisdier in je tuin wilt begraven, werd Max overgebracht naar zijn graf. (Controleer overigens altijd de richtlijnen van de gemeente waar je woont als je overweegt je huisdier in de tuin te begraven)


Ik besloot om de kinderen een rol te geven bij het begraven van de hond. Ze kregen allemaal hun speelschepjes en zij mochten papa helpen het graf te vullen. En voor ik het in de gaten had stonden ze met zijn drieën het graf dicht te graven.


Terwijl de kinderen druk doende waren het graf dicht te maken, zag ik de schoonmaker het tafereel gade slaan en ik zag aan hem dat hij geraakt was. Op hetzelfde moment pinkte ik ook een traan weg en ging even naast hem zitten op het trapje naar de tuin. We hadden geen woorden nodig om elkaar te begrijpen. Roos, onze overgebleven hond, kwam bij ons zitten en liet zich aaien.


Het meest ontroerende en emotionele van het inslapen was niet de handeling van het laten inslapen van mijn 14.5 jaar metgezel, maar de manier waarop de kinderen omgingen met het verlies. Vooral die actie om hen mee te laten helpen met begraven was mogelijk de beste beslissing die ik die dag had genomen. Nadat het graf dicht was en de tegels weer op zijn plaats lagen namen de kinderen de draad van het leven gewoon weer op en zaten gewoon weer op de schommel.