Lasja - Gastblog van Tijn Wiersema

Dit maal hebben we een gastblog van onze dierenarts Tijn Wiersema. Tijn werkt sinds dit jaar bij ons als dierenarts bij de afdeling Orthopedie. Hij vertelt jullie graag een persoonlijke ervaring over zijn eigen huisdier, die voor hem de motivatie was om dierenarts te worden. 

Eind 2014 was ik ik na 6 jaar studeren dierenarts. Tijdens mijn studie leerde ik de afdeling orthopedie van het MCD goed kennen door hier enkele weken stage te lopen en te werken als assistent. Na mijn afstuderen had ik het grote geluk dat ik direct mocht beginnen als dierenarts op de afdeling orthopedie.

Het begin van mijn studie zag er anders uit dan die van Roelof (zoals hij in zijn eerste blog beschreef). Na het vwo werd ik in één keer ingeloot voor de studie diergeneeskunde. 

Het is een flinke omschakeling als je vanaf het vwo diergeneeskunde gaat studeren. Eerder haalde ik veel vakken door de stof te begrijpen en dit tijdens tentamens toe te passen. Op de studie diergeneeskunde moet je niet alleen de stof begrijpen maar ontzettend veel uit je hoofd leren. Rijtjes stampen. Ik was dit helemaal niet gewend en had dus ook een moeizame start. Je moet als het ware leren leren.

Het mooie van deze studie is wel dat het heel duidelijk is waar je alle inspanningen voor doet. Je wilt namelijk dierenarts worden en dat kan alleen door deze studie te doorlopen. Hier haalde ik dan ook iedere keer weer de motivatie vandaan.

Twee ervaringen in mijn leven zijn tekenend geweest voor deze motivatie om dierenarts te willen worden. Toen ik een jochie van 13 jaar was kreeg ik van mijn ouders een hond. Ik wilde altijd al een hond en nu kreeg ik die eindelijk. De enige voorwaarde was dat ik alle zorg op mij zou nemen. Dit vond ik geen enkel probleem.

De hond die ik kreeg kwam uit het asiel en heette Lasja. Hij had een geschatte leeftijd van een jaar oud en alles moest hem geleerd worden. Al snel groeide hij uit tot een speelse, vrolijke en perfect luisterende hond.

Op 2.5 jarige leeftijd gebeurde er echter iets wat ik nooit voor mogelijk had gehouden. Tijdens het apporteren bleef de stok haken in de grond en richtte veel schade aan de keel van Lasja. Een zogenaamd stoktrauma. Ik leerde later op mijn studie dat dit regelmatig voorkomt. Ik ben direct naar de dierenarts gegaan. Omdat het zondag was had de dierenarts geen assistentie, dus moest ik helpen met de operatie van mijn eigen hond.

Na 2 dagen bleek echter dat er teveel schade was opgetreden en daarnaast waren de wonden geïnfecteerd geraakt. Ik moest Lasja op veel te jonge leeftijd laten inslapen. Ontroostbaar was ik. Ik denk dat dit de eerste belangrijke gebeurtenis is waar ik iedere dag weer de motivatie vandaan haal voor mijn werk. En de tweede ervaring? Daarover vertel ik in een volgend gastblog!