Mijn labrador pup krijgt een standscorrectie

Een pupje op de poli

Ik was net begonnen met mijn opleiding tot specialist chirurgie. Op een ochtend in de polikliniek maakte ik kennis met Bente, een Labrador pup van 16 weken. Ze kwam samen met haar begeleider. Bente was namelijk voorbestemd om blindengeleidehond te worden.  Zoals alle blindengeleidenhonden in spe woonde Bente in een gastgezin.

Snel na binnenkomst werd duidelijk wat er aan de hand was met Bente. Ze had een afwijkend gevormd en veel te kort scheen- en kuitbeen. De oorzaak daarvan was een groeiafwijking van een groeicentrum in haar been. Na goed overleg met de leiding van blindengeleidehonden fonds werd Bente geopereerd. De stand van het been zou worden gecorrigeerd en ze zou voorzien worden van een ingenieus medisch apparaat (illizarow ringfixator) dat het mogelijk maakte om de groeiachterstand van het been te compenseren.

Vol goede moed

Op de dag van de operatie maakten we uitgebreid röntgenfoto's van Bente zodat er voor de operatie goed gepland kon worden waar we het been moesten doorzagen en waar we plek hadden om de ringfixator erop te zetten. De operatie verliep perfect. En na een dagje slapen op de verpleegafdeling van het dierenziekenhuis ging Bente weer naar haar pleeggezin.

Vier dagen na de operatie kwam Bente en haar pleegouders naar de universiteit en kregen ze instructie hoe ze met dat ingenieuze apparaat moesten werken. Zij moesten daar immers elke dag iets aan veranderen om het been in een aantal weken langer te laten worden. Vol  goede moed gingen ze naar huis.

Een goed leven op vier benen

De volgende dag stonden ze helaas weer op de stoep, er was iets vreselijk mis gegaan. Bente liep niet meer op haar been en in een oogopslag werd duidelijk dat het ingenieuze apparaat niet meer goed zat. De röntgenfoto's bevestigden helaas dit vermoeden. Er was niet veel keuze, Bente moest opnieuw geopereerd worden of ze zou haar been moeten missen. Er werd naarstig overlegd met de leidinggevende van het blindengeleidenfonds. Zij kwamen al snel tot de conclusie: “de kans dat Bente ooit nog een goede geleidehond zou worden nam af en dus zochten zij een nieuwe eigenaar voor Bente, en dan ook nog eens iemand die ook bereid was hond te laten opereren en te behandelen”.

En daar stond ik dan met een heel lieve labrador pup, waar ik samen met mijn collega hard aan gewerkt hadden om haar een goed leven op vier benen te bezorgen en dat alles leek volledig mis te lopen. Hoewel het niet de bedoeling  is, was ik toch op een of andere manier al emotioneel betrokken bij Bente haar lot. Het duurde dan ook niet lang of ik en mijn vriendin besloten dat wij de zorg van Bente op ons zouden nemen.

‘Gewoon een paar weken in een hok’

Dezelfde dag werd Bente opnieuw geopereerd. Haar been werd in de loop van 21 dagen ruim anderhalve centimeter langer. Daarna volgde er een periode waarin Bente zich zeer gedeisd moest houden. Hele dagen in een bench zitten is voor een pup van 4-5 maanden geen feest. Het was een leerzame periode voor mij als aanstaande orthopedisch chirurg. Immers ik moest nu zelf uitvoeren wat ik dagelijks aan vele eigenaren adviseerde.

Ondanks dat je, als dierenarts heel makkelijk uitroept “uw hond moet gewoon 5 weken in een hok, het is een investering in de gezondheid”, bleek dit toch wat makkelijker uitgeroepen dan uitgevoerd.  Het was een ervaring die ik niet had willen missen tijdens mijn opleiding tot orthopeed. Het is niet alleen belangrijk dat je goed kan opereren maar ook heel belangrijk dat je ervaart wat eigenaren meemaken en voelen als hun gezinslid in een hok moet worden opgesloten.

Een ervaring en hondje rijker

Uiteindelijk is Bente, die inmiddels de naam Roos had gekregen, nog 2 maal geopereerd. En na die operaties stond haar been kaarsrecht en was 7 centimeter langer geworden. Roos heeft 14 jaar bij ons gewoond en ik heb nooit meer zo’n ontzettend lief sociaal hondje gehad als “onze Roos”.